Van buiten zie je er niks aan af. Een album met een bloemetjesomslag. Aan de voorkant verkleurd, dat wel. Maar al op de eerste bladzijde wordt duidelijk dat dit geen doorsnee familiealbum is. Een blanke, al wat oudere man verkleed als sjeik kijkt me lachend aan. Een oliesjeik zullen we maar denken want hij houdt een kleine jerrycan vast waarop een papiertje is geplakt met het woord petrole. De andere tekst zal ook wel een grap zijn: Mi. Abel. Bonn Bithameth. Fini. Petrole. Robinet.va plus. Er komt inderdaad geen druppel meer uit. Daarnaast een foto van dezelfde figuur, maar nu verkleed (?) als oorlogsveteraan, zijn jasje behangen met talloze medailles. Ook nep? De man lijkt achter een schilderijlijst te staan; maar voor hetzelfde geld is die er met de een of andere fotografische truc omheen geknutseld. Net zoals de tekst op de lijst: Un Héros 40-45 Souviens toi.

Of heeft het toch echt iets te maken met de oorlog? Nee, in het gezelschap van zo'n sjeik - die op de volgende bladzijde nog eens zijn opwachting maakt, zittend in een Belgische (denk ik) huiskamer - ziet het er bepaald niet geloofwaardig uit.

Fabiola

Maar het wordt nog iets gekker. De eerstvolgende bladzijden is er niks aan de hand. Het bekende werk. Een verlovingsfeestje, schat ik, en een vakantie in Italië. Zomer 1980, Ascona. Maar dan. Wat zullen we nu krijgen? Een merkwaardige serie foto's met meestal een oudere heer en een jongere dame in de hoofdrol. Hun hoofden zijn op de lichamen van andere mensen geplakt. Soms is het paar in het gezelschap van anderen, ja, zelfs koning Boudewijn en z'n Fabiola zijn op sommige foto's van de partij. Regelmatig komt bovendien een duif in beeld. En is dat daar niet de Paus (al heeft hij niet zo'n pauselijke blik)?

Ook licht pikante tafereeltjes ontbreken niet. Daaronder zowaar een Verzoeking van de H. Antonius. Een lachende Antonius - er wordt sowieso veel gelachen op deze foto's. Blijkens de teksten die met een pen op de achterkant zijn gezet, werden ze gebruikt als nieuwjaarskaart. Een staaltje knappe huisvlijt. Incroyable mais vrai luidt het meegefotografeerde motto op één van de kaarten. Ongelooflijk maar waar, ja.

Het zou me niet verbazen als de mannelijke helft van het echtpaar de geestelijke vader van deze wonderlijke fotocollages is. Een grappige hobby naast die andere - want de regelmatig terugkerende duif doet een duivenmelker vermoeden. Georges heet hij. En zijn vrouw heet Yvonne. Op één van de foto's zien we haar temidden van rode rozen op een stoel zitten met vlakbij haar oor een duif die z'n vleugels uitslaat. Voorzover ik uit de tekst kan opmaken wenst Georges zijn 'lieve duifje' Yvonne een gelukkig 1983.

Maar hij gebruikte dat koosnaampje niet alleen voor zijn echtgenote. Zo komen we hem op een andere foto tegen op een  racefiets met een enorme bos Lelietjes der Dalen over het stuur. De boodschap op de achterkant is gedateerd 1 mei 1982 -  1 mei is de dag van deze mooie bloemetjes die symbool staan voor pril geluk - en luidt (vertaald):

Op de laatste bladzijde van het album, eigenlijk de binnenkant van de kaft, zien we Georges en Yvonne aan een feestelijk gedekte tafel met op de achtergrond een kerstboom. Weer een gewoon goed stel. Maar wacht, op de allerlaatste foto heeft de fantasie weer vrij spel gekregen met een ezel en een heer met bolhoed die in de verte heel even aan Magritte doet denken.

En dat allemaal in een goedkoop uitziend album dat ik op een rommelmarkt in Brussel vond.