Een
gastoptreden in de taverna van Dreher
De
oorspronkelijk uit Triëst afkomstige Lionella Delcampo stuurde
een bijzondere foto voor onze rubriek. Ze had er een mooi verhaal
bij, maar ja, de Groningse kunstenares komt dan ook uit een
familie die vol verhalen zit, waaronder een aantal dramatische van
tijdens de oorlog.
“Triëst
had na de oorlog een aparte status”, zo vertelt ze. “Denk aan
de lijn Lübeck-Triëst-Korfu: het IJzeren Gordijn, dat West- en
Oost-Europa scheidde. In die tijd werd mijn vader aangenomen als
hulpje in de keuken van de Amerikaanse soldaten die gelegerd waren
in de stad. Ze hadden hem voor later een goede beroepsopleiding
beloofd, toen een lot uit de loterij, maar het ging toch
anders...Op 1 mei, Dag van de Arbeid, mocht m'n vader van zijn
eigen vader niet gaan werken en dat betekende ontslag op staande
voet en voor het verdere leven als 'rood' aangemerkt staan.”
“Er.
heerste in de jaren na de oorlog grote werkloosheid”, vervolgt
Lionella. “Mijn vader besloot toen, net zoals zoveel anderen,
met zijn gezin te emigreren. Mijn ouders waren beide zesentwintig,
mijn broertje tweeëneenhalf en ik vijf. We ondernamen een lange
reis per stoomboot, een maand op zee. Een avontuur vol
onvergetelijke indrukken voor een kind van die leeftijd. Het
einddoel was Zuid-Amerika en wel de Chileense hoofdstad
Santiago.”
Nanny
“Ik
bewaar mijn mooiste herinneringen aan die tijd”, vervolgt
Lionella haar verhaal. “Terwijl het voor mijn moeder een
afschuwelijke periode geweest is: eenzaam en de taal niet machtig
aan de andere kant van de wereld, ver van de familie, zonder
telefoon of computer met Skype zoals vandaag de dag. Men
communiceerde toen slechts met brieven geschreven op flinterdun
blauw papier, en die waren eindeloos onderweg. Als er een
vliegtuig overvloog zwaaiden wij kinderen altijd, schreeuwend:
“Daaaag! Doe de groeten aan opa en omaaaa!”. Emigreren
betekende toen elkaar nooit meer zien. Mijn moeder heeft veel
gehuild.”
“Twee
jaar later werd ons zusje geboren. In het ziekenhuis waar mijn
moeder bevallen was, werkte een jonge verpleegster: Gaby Araya. Ze
raakte met ons gezinnetje bevriend en werd de peetmoeder van de
nieuwe baby. Ze kwam zó vaak bij ons over de vloer, dat je haar
terecht onze nanny zou
kunnen noemen. Ze was beeldschoon, droeg fleurige kleren en
zwierige rokken en ze kon prachtig zingen. Ik leerde van haar het
Castellano, dat ik toen vloeiend sprak en nu nog steeds goed
versta. Van haar leerde ik ook diverse Spaanstalige liederen.”
Pippo
En
dat brengt ons weer terug naar de foto.
Lionella:
“Werk vinden was voor mijn vader in Chili ook niet makkelijk. De
sociale verschillen waren extreem: goed in de centen of straatarm,
wij hoorden bij geen van beide.
Zodoende zijn we in 1958 weer teruggegaan naar Triëst. De
foto waar het hierover gaat is kort erna genomen, ik was dus een
jaar of zeven, acht.”
“Met
de hele familie gingen we vaak 's avonds uit eten in de "taverna"
van de Birreria Dreher, een bekende bierbrouwerij in Triëst. Je
kon er op z'n ouderwets Habsburgs eten en natuurlijk bier drinken.
's Zomers zat je in de zeer grote tuin buiten, 's winters binnen.
Er speelde een uitstekende band, vooral jazzy muziek. De leider
heette Pippo...- de achternaam schiet me niet te binnen - die
fantastisch klarinet speelde en ze hadden ook een mooie, goede én
leuke zangeres.”
“Op
een avond dat we daar waren was de band ter ore gekomen dat ik
mooi in het Spaans kon zingen. En toen mocht ik, omdat ik zo klein
was, op een stoel gaan staan en het laten horen.
Zo te zien aan de uitdrukking van Pippo die naast me bij de
microfoon staat, moet het vast de Malagueña
zijn die ik aan het zingen was, met héééééle lange
uithalen!”
Het
gastoptreden werd een succes en zou ook zeker niet het laatste
zijn, want zang en muziek zijn onverbrekelijk verbonden met het
leven van deze bijzondere Groningse portretschilderes.
Joep
Eijkens
PS
Zie ook www.lionelladelcampo.nl
|