Nicole van Dijk: haar plan

Helaas zijn mijn grootvader en vader overleden en heb ik slechte de vele foto’s en verhalen nog over. Maar omdat ik naast kleindochter van de laatste directeur van het dierenpark, vooral ook grafisch ontwerper en illustrator ben,  kreeg ik het idee om over het dierenpark een boek te maken en om de verhalen uit de overleveringen te tekenen.

Ik verwijs u hierbij naar bijvoorbeeld de pagina over de apenrots. Een dergelijke stijl heb ik voor ogen voor dit boek.

Maar alleen de herinneringen van de kant van mijn familie zou een wat eenzijdig beeld geven van het dierenpark. Wordt een dierenpark niet echt een levendig oord als er ook veel bezoekers zijn die daar een geweldige tijd hebben? Dit zou ik graag van u willen horen. Wat zijn uw herinneringen aan de bezoeken aan het park. Heeft u misschien nog foto’s, filmmateriaal, oude brochures enzovoort die de publicatie nog meer leven in kunnen blazen?

Inmiddels ben ik niet meer alleen, maar hebben enthousiaste partijen zich aangesloten om van dit project iets bijzonders te maken. Naast het boek waar ik (en hopelijk ook u) aan werk, verleent het stadsmuseum Tilburg en het Gemeente Archief Tilburg haar medewerking. Ook het Brabants Natuurmuseum blijft niet achter, hier zal in een tentoonstelling het dierenpark weer herrijzen binnen de Tilburgse stadsgrenzen.

Naast het boek en de tentoonstelling wordt ook gewerkt aan de aanleg van een nieuw Dierenpark. Dit nieuwe, virtuele dierenpark zal een reconstructie zijn van het voormalige dierenpark. Het bijzondere aan dit virtuele park is dat al uw herinneringen en belevenissen hierin verwerkt zullen zijn.

Mijn herinneringen aan het park komen vooral uit de eerste 4 jaar van mijn leven. In 1969 ben ik geboren en in 1973 is het park verkocht en voorgoed verdwenen. De eerste twee jaar uit een mensenleven gaan ‘herinneringsloos’ voorbij, dus blijven 2 jaar over waaruit ik kan putten. Dat is niet veel. Slechts een paar voorvallen staan me nog helder voor de geest waarvan ik u er één zal vertellen.

Als bijna 4-jarige kleuter liep ik met mijn iets jongere broertje door het park. Wij maakten er toen een gewoonte van om ’s ochtends vroeg vanuit ons toenmalige woonhuis naast de entree van het park, dwars door de dierentuin naar de achterkant van het park te lopen waar het huis van mijn grootouders stond (Harrie en Annie van Dijk, Harrie was de toenmalige directeur van het dierenpark). Op die bewuste dag stopten wij onderweg bij de lama’s. Ik, als oudste, probeerde een lama stoer over zijn kop te aaien. De lama had een passend antwoord, hij spuugde recht in mijn gezicht. Wat er daarna is gebeurd weet ik niet meer, misschien ben ik blèrend door het park naar huis gerend.

Voeg bij deze prille herinneringen de verhalen van mijn vader, moeder en grootouders, plus al het overgebleven foto- en filmmateriaal, en ik kan me een levendig beeld schetsen van het dierenpark.

Deze herinneringen zijn echter wat ‘kaal’ zonder de verhalen van bezoekers! Vandaar dat ik u oproep om mee te lezen en te schrijven.