Fototsunami in Foam

Joep Eijkens

 

 

Het aan de Keizersgracht gelegen Amsterdamse fotomuseum Foam vierde op 4 november zijn tiende verjaardag. Dat gebeurde op de eerste plaats met een lichtshow waarbij de gevel van het grachtenpand spectaculair in de schijnwerper werd gezet. Vervolgens gingen de deuren open voor een tentoonstelling met de titel The Future of the Photography Museum. Vier gastcuratoren gaven hun visie op het fotomuseum van de toekomst. En het moet gezegd dat de deeltentoonstelling van Erik Kessels het meeste opzien baarde.

De grote man achter reclamebureau KesselsKramer en duizendpoot in de wereld van de fotografie had dan ook gezorgd voor een wel heel speciale expositie. Wie 'zijn' ruimte betrad, werd geconfronteerd met héél veel foto's. Zoveel foto's, dat er niet alleen een dikke laag lag over de hele vloer maar dat zich zelfs bergjes gevormd hadden in de hoeken van de ruimte. En door die zee van foto's liepen de bezoekers verbaasd rond, af en toe een foto oprapend om te bekijken, zelf foto's makend, vaak lachend. Natuurlijk werden talloze foto's onder de voet gelopen. Maar dat was geen probleem. 'De foto's mogen aangeraakt worden maar gelieve NIET er op te KLIMMEN', aldus een mededeling op de muur. Een enkeling stak een foto in zijn binnenzak.

Maar wat stond er dan op die foto's? Noem maar op. Kinderen, auto's, poezen, berglandschappen, tuinstoelen, mooie meiden, huiskamerinterieurs, lachende gezichten, planten, sporters, etenswaren, zonsondergangen, dansers, exotische beesten, babies, toeristen, huizen, bruidsparen, koeien, kinderfeestjes en nog veel meer. Er waren zelfs foto's bij van een in de Dode Zee drijvende dame.

Maar meer de enorme massa fascineerde dan het enkele beeld.

Het was een bijzonder aansprekende manier om te laten zien hoezeer wij dag in dag uit overladen worden met beelden die mensen met elkaar delen via Google, Flickr en Facebook - om maar een paar belangrijke bronnen te noemen. 'De (aldus) uitgewisselde content vermengt publiek en privé, waarbij privé materiaal onbewust publiekelijk wordt tentoongesteld', aldus een toelichting van de gastcurator. 'Voor deze tentoonstelling zijn de beelden afgedrukt die gedurende vierentwintig uur op het internet zijn geplaatst. Ik visualiseer hiermee het gevoel te verdrinken in de beelden van andermans ervaringen'.

Mooi.

En ook mooi vond ik het om na het verlaten van de ruimte weer in een 'gewone' zaal te komen waar twee bezoekers een eenzame kunstfoto bespraken.