Op het 16e International Gipsyfestival: Doorspelen!

Joep Eijkens

 

 

Het International Gipsyfestival beleefde op 2e Pinksterdag zijn 16e editie in de Tilburgse Interpolistuin. Ik vind het elk jaar weer een genot om er rond te lopen, te luisteren, te kijken en - vooral - te fotograferen. Er lopen veel mensen met een camera en die richten ze vooral op de muzikanten, danseressen en andere artiesten. Zelf vind ik het publiek minstens zo fotogeniek.

In de loop der jaren kom je steeds weer dezelfde gezichten tegen. Zoals die ene Duitse die er in haar felrood folkloristisch kostuum nog zigeunerachtiger uit lijkt te zien dan de echte Roma. (Het fototoestel in haar handen vormt daarmee weer een merkwaardig contrast). Of zoals die ene man die altijd aan het tekenen is. Edgar Jansen heet hij. En hij blijkt een rijkgevulde website te hebben met muziek- en danstekeningen en portretten; (zie: www.edgarportraits.com). Zo zijn er wel meer oude bekenden - mensen die je groet, ook als je hun naam niet kent.

Het festival eindigde ditmaal officieel na het overdonderende optreden van de Band of Gipsy's - andere koek dan destijds Jimi Hendrix c.s. uiteraard maar ook behoorlijk opzwepend:.een gelegenheidsformatie van Taraf de Haïdouks en Kocani Orkestar. Maar mooier nog vond ik wat daarna gebeurde, naar ik vermoed gewoon spontaan. De blazers van de band trokken als een ouderwets looporkest van het ene podium naar het andere om daarvoor temidden van het publiek een serenade te brengen aan de mensen die het allemaal mogelijk maken, de organisatoren en vrijwilligers. Tenminste, zo leek het mij op afstand. En of ik gelijk heb of niet, zo was het. En het mooiste moment brak aan toen de loftrompetten gestoken werden op Albert Siebelink. De door een ernstige ziekte getroffen geestelijke vader van het festival kwam er zelfs even voor uit zijn rolstoel om mee te swingen.

En daarna ging de onvermoeibare troep weer verder. Hoe lang duurde die toegift eigenlijk? Tien minuten, twintig, een half uur of nog langer? Er werden zelfs biljetten van vijf en tien op muzikantenhoofden geplakt met de boodschap: doorspelen! Ze mochten gewoon niet ophouden...