Een aubade voor Henk Kuiper

Joep Eijkens

 

 

 

 

 

Ik ontving een mailtje dat me deed schrikken, een mailtje van iemand die ik niet kende, Louise van Hasselt. Zij schreef:

 

Sinds 20 februari ligt Henk bij mij thuis; na twee weken ziekenhuis met de standaard 5 bestralingen wordt hij nu niet verder behandeld, we hebben alleen pijnbestrijders en de huisarts is onze aanspreek persoon.

Het goede nieuws is, dat Henk de energie, die hij al jaren aan het onbereikbare (lees: de onbereikbaren) heeft besteed nu omzet in een kracht waarmee hij zijn ziekte aan het bestrijden is.

En dat vergt enorm veel energie, waardoor hij heel moe is, ook vanwege de morfine. Bezoek kan hij niet aan.

Om aan de vele, vele belangstellenden een mogelijkheid te geven Henk toch van hun waardering blijk te geven, hem te steunen in zijn gevecht tegen zijn ziekte, kom dan:

zaterdag 16 maart om 14.00 uur

voor het huis in de Prof.Dondersstraat 54.

Henk ligt op de eerste verdieping voor het raam. Hij weet niet, dat dit voor hem wordt georganiseerd, maar ik ben ervan overtuigd dat het hem zal sterken in zijn strijd tegen zijn ziekte.

 

Het zal wel met mijn leeftijd te maken: steeds meer mensen om me heen met kanker. En nu dus ook Henk Kuiper, iemand die ik me niet anders kon voorstellen als een levenskrachtige, kerngezonde man. Maar inderdaad, ik had hem al een tijdje niet meer gezien.

                                                                                            *

Ik ken Henk al sinds de jaren zestig toen we op het Odulphuslyceum zaten en regelmatig de natuur in trokken om naar vogels te kijken. We waren lid van de Biologische Groep, opgericht door onze dierbare biologieleraar Henk Moller Pillot. Maar ook los van dar clubje natuurliefhebbers en los van elkaar gingen we een paar keer per week vogelen, zoals dat heette. Ik koos daarbij vaak voor de Rauwbraken, Henk voor de vennen en vloeivelden tussen Tilburg en Loon op Zand. Hij was minstens zo fanatiek als ik. Nog altijd herinner ik me de tamelijk barre fietstocht die we in de winter van 1966(?) ondernamen van Schouwen-Duiveland naar Tilburg na een weekje vogels kijken in Zeeland.

Maar ook op een ander terrein was Henk fanatiek, zo niet nog fanatieker, namelijk in zijn strijd tegen reclame en consumptiemaatschappij. Al was ik het in diverse opzichten met hem eens, Henk werd me teveel een zendeling, een onheilsprofeet, enkel gelovend in zijn eigen gelijk. Ik verloor hem sowieso min of meer uit het oog toen ik in Nijmegen ging studeren.

In de zomer van 1980 begon ik als verslaggever te werken bij het Nieuwsblad van het Zuiden. En het toeval wilde dat ik op mijn allereerste werkdag oog in oog kwam te staan met... Henk Kuiper. Huttonia in Tilburg-Noord, zijn landje waar geld afgeschaft was, had hij toen al verlaten. Hij bleek inmiddels neergestreken te zijn in Goirle en ik weet nog hoe ik hem op een door onkruid overwoekerd veld tegemoet liep met de woorden 'Hallo Henk, je bent m'n eerste klus!'. Hij kon er wel mee lachen.

In de daarop volgende jaren kruisten zich onze wegen wel vaker. Niet op de laatste plaats vanwege zijn strijd voor het behoud van de eeuwenoude lindeboom op de Heuvel. Hij werd er met het klimmen der jaren niet minder fanatiek op. Beter voelde ik me thuis bij Piushaven levende haven (2004) en Tilburg daar leeft meer dan je denkt (2005), boeken waarin hij de stadsnatuur niet op de laatste plaats met mooie foto's in beeld bracht.

Echt veel zag ik hem daarna niet meer.

En nu dus dit mailtje.

                                                                                 *

Zaterdagmiddag tegen tweeën verzamelden zich ruim vijftig mensen op het trottoir voor de fraaie villa van Louise van Hasselt in de Prof. Dondersstraat. Het duurde niet lang of voor een venster op de eerste verdieping verscheen het lachende gezicht van Henk Kuiper. Vermagerd, zeker, maar toch nog levenskrachtig en zelfs op deze afstand zag je zijn ogen oplichten. John La Haye, hét gezicht van de Piushaven, trad op als ceremoniemeester en gaf diverse mensen het woord. De een hield het bij een simpele groet, de ander haalde herinneringen op. Ook werden er gezamenlijk liederen gezongen, van 'Daar komt de lente' tot een van de lindeliederen die Henk zelf schreef. Misschien het meeste indruk maakte het lied dat Sandra Coelers als een aubade aan de zieke man aan het raam ten gehore bracht. Van de woorden bleef me in elk geval de zee bij.

De bijeenkomst kreeg een bijna religieus karakter toen de aanwezigen, daartoe aangespoord door de zangeres, een diepe toon vanuit hun lijf lieten klinken. Even later gaven allen elkaar de hand en vormden zo een enorme cirkel die een flink deel van de straat in beslag nam.

Henk Kuiper genoot en bedankte iedereen. "Jullie geven mij energie", zei hij.

Maar wat me in zijn dankwoord het meest trof, was de uitspraak dat hij een 'omslag' gemaakt had, dat hij - als ik hem goed begrepen heb - de energie die hij vroeger gestopt had in zijn strijd tegen natuur- en milieuvijandige krachten en machten voortaan liever stopte in de vriendschap met de mensen hier bijeen.

De aanwezigen werden vervolgens onthaald op thee en paaseitjes. Ik mocht even naar boven  lopen om Henk persoonlijk de hand te schudden. Ja, hij was magerder, maar het ging de laatste tijd weer wat beter, vertelde hij.En nogmaals had hij het over de energie, energie die hij op de eerste plaats nodig had in zijn strijd tegen zijn ziekte.

De meeste mensen waren al vertrokken toen hij naar beneden ging om even nog de hand te drukken van diverse vrienden en bekenden.

Op een van de laatste foto's die ik maakte, zag ik de oude Henk weer. Hoop nog eens op een mooie vroege ochtend met hem de natuur in te trekken.