Joep Eijkens

Nog even terug naar Roadburn-land

 

 

 

 

Medio april was Tilburg vier dagen lang wederom het domein van Roadburn. Het internationaal gelauwerde festival voor heavy metal beleefde zijn 20e editie met tal van uitstapjes naar andere al of niet experimentele genres, tot en met folk toe. Duizenden liefhebbers uit de hele wereld genoten van optredens van groepen als Sleep, Heilung, Loop, Thou, Fauna, Pijn, Molasses en Wolvennest – om maar een kleine greep te doen uit het overvolle programma. En dat op diverse locaties, van 013 tot de Hall of Fame in de Spoorzone waar ook enkele kunstexposities gehouden werden.

Maar Roadburn betekent voor de bezoekers meer dan muziek: niet op de laatste plaats een jaarlijks terugkerende reünie én ontmoetingsplek van gelijkgestemde geesten. En waren pakweg zes jaar terug al of niet zwaar bebaarde mannen in de overgrote meerderheid, tegenwoordig zijn ook veel vrouwen van de partij. Ook wat de optredende artiesten betreft trouwens.

Zelf nam ik eerst een kijkje op de mooie camping die net zoals vorig jaar voor Roadburners tijdelijk uit de grond was getoverd in Moerenburg. Opvallende elementen: kleurige wigwamtenten en sculpturen van Tim Hobbelman en Mihaela Anohina.

Requiem

Wat de muziek betreft beperkte ik me tot het op zichzelf al rijke aanbod van 12 april, te beginnen met een optreden van 'Gold' in Het Patronaat, waar St. Joseph haast goedkeurend toekeek vanaf zijn glas-in-loodraam uit een ver Rijk Rooms verleden.

Eén van de hoogtepunten bleek het driedelige Requiem van Tom Gabriel Warrior, in de grote zaal van 013 uitgevoerd door Triptykon en het Metropole Orkest. Het tweede deel werd speciaal in opdracht van Roadburn geschreven.

Getroost

Bijzonder – om niet te zeggen curieus – vond ik het optreden van de Amerikaanse zangeres Kristin Hayter die onder de naam Lingua Ignota een soort mis leek op te voeren, zingend, schreeuwend en spelend op een elektronische piano, af en toe zwaaiend met een lamp die een stukje duisternis verlichtte. Fascinerend om te zien hoe menigeen in het publiek als in aanbidding naar de artieste opkeek. En hoe na afloop, toen de gewone verlichting weer aanging, de ene na de andere naar de Amerikaanse toekwam om haar persoonlijk te bedanken. Het leek er sterk op dat ze het niet alleen mooi hadden gevonden maar ook – en meer nog – dat ze erdoor getroost waren, gesterkt...

(Een week of wat later zie ik op de site van Roadburn het lichtelijk melancholische gezicht van Kristin Hayter als een soort boegbeeld boven de aankondiging van de 21e editie die plaats vindt op 16 tot en met 19 april 2020).