CuBra

De krèùkenzèèker (Bart d'n breeje)

 

Ingezonden door Carol en Toos Donders (Tilburg)

 

Toos Donders schrijft: "Mijn man Carol Donders ( een echte Tilburger!) heeft ooit eens een lied opgeschreven dat ie van iemand gekregen had. Dat was tijdens het zingen met het koor van de parochie Den Besterd. Hij kreeg het van Piet Fitters, een oud-politieagent. Dat was zo ongeveer in 1949. Mijn man heeft het lied maar al te vaak zelf gezongen tijdens verschillende soorten feestavonden. Het is een echt “solo-lied”dat je recitatief moet zingen; vooral de coupletten moeten verhalend gezongen worden. Het is op de melodie van “Les Trois Cloches,” van Jean Villard Gilles. Bekend geworden door Edith Piaf. Mijn man heeft er zelf nog een couplet en refrein bijgeschreven."

 

De Krèùkenzèèker.

Melodie: Les trois cloches Tekst: onbekend

’t Is misschien wel zeuvenhonderd jaor geleejen, kwaam hier ‘ne boerewaogen aon.
En op d’n bok zaat Bart d’n Breeje, z’n vrouwke was ok meegegaon.
’t Waren ’n paor emigraanten, uit ’t verre schôône Lôôn op Zaand.
Mar op d’n Heuvel moesten ze stoppen, want daor was er iets aan de haand.

(refrein)
De koetsier sprong van z’n waogen, want hij had zo’n hôôge nôôd.
Mar vur de meense die ’t zagen, schaomde ie z’n èège dôôd.
Vruuger stond er op d’n Heuvel, ok al wel ne Lindebôôm.
Mar dè was nog mar ’n klèntje, en ons Lôôn op Zaandse ventje, stond behoorlijk onder stôôm.

Heel zielig stond ie daor te kèèken, tot dettie aon z’n vrouwke vroeg:
“Hoe moette hier naauw eigelijk pissen? Diejen bôôm die is nie dik genoeg!”
Kee stapte aachter in durre waogen, en krabte over durren bèùk.
En eind’lijk had ze’t dan gevonden:ne schôône Lôôn op Zaandse krèùk!

(refrein)
Bart d’n Breeje was gelukkig, en de krèùk dee trouw haar plicht.
Mar ’t perd werd plots’ling nukkig, Bart kreeg ’n gèèl en gruun gezicht.
Hij stond mee zunne krèùk te zwaaie, midden op ’t Heuvelplèèn.
Tilburg had toen nog gin bôôme, daordur is ’t ok gekome, dè wij Krèùkezèèkers zèn.

( Vanaf hier: Tekst: Carol Donders )

Naa koom ’t slot van dees schóón lieke; ge hoeft oe nie te schaomen hur.
Want agge nie in ne krèùk kunt pissen, bende ginne Tilburger deur en deur.
Wij din’t al toen we’t alleen nie konden;toen piesten wij toch al zo fèn.
Tegenworrig doen’t alleen nog vrouwen, en gebrèùken ze’t vur de medicèèn.

(refrein)
Mar de tèèd is veul veraanderd. Trots meugen we toch allen zèn.
Op de scheldnaom die we kregen, dur’t pissen op ’t Heuvelplèèn.
Dè’t ne Lôônse boer moest wezen,dè ligt na nie in m’n lèèn.
Want ik zeg’t oe vantevoren: “Bende in Tilburg nie geboren,kunde ginne Krèùkenzèèker zèn!!”
 

---

 

De tekst en muziek komen ook voor in het boek We hebben gezongen en niks gehad, Rolf Janssen, 1984. De daar gegeven tekst en melodie zijn afkomstig van dhr. W. Verhulst uit Goirle. De melodie is daar als volgt: