|
|
Lodewijk van
den Bredevoort
uit de bundel
Kosset den brèùne eigeluk wel trekken? (1) Jeugdherinneringen
van een TILBURGS
Et Tilburgs maag nie zo mar verdwène Net as in veul hèùs’ de gerdène Et is un taol, die er maag weze Al wier ie ons nôot onderweze Meej de paplepel kregen we’m ingegoten Niemand die wies waor ie waar ontsproten Van moeder op dochter, van vadder op zoon Et ging zô vanzelf, en ha enne waardige toon. Mar et dörp dè Tilburg waar, dè bleef mar groeien Meej die taol van ons ging men aon ’t stoeien Veul woorden klonken ons vremd in de oren Van meense die hier nie waare geboren Et waar stillekes aon gin mode, Tilburgs te praote Dè krége meer inwoners naa in de gaote Veul woorden wieren veur ons dus taboe Al stond men ze dan nog mondjesmaot toe Zo hong er hier dus niks aon de muur En gong er niemand naor et schop, och jè schuur Gin keind stond nog aachter ut hèùs hard te janken Ok al hattet zen èège geschramd aon rauw houten planken. Wij leerden dettet huilen waar, of deftiger schreien Jè naaien, dè hiete in ut vervolg vort vrijen. Un taol die lèèft krèègt steeds nuuwe woorden Waor ze de betekenis dan wir van vermoorden Wè hiete vet, dè was groots, un goei leven En gaaf is nie de verleje tèèd van’t werkwoord geven We motte wel mee in de vaort van de volken Straks hebben we veur et Tilburgs vort tolken De kwaol van et Tilburgs, et is zo’n geknaaw Et klinkt nie zo schôon in de oren, mar raauw Et is zo vertrouwd, om oe èège te èùte Dè nuuwe dè kennen ze nog nie zô van bèûte Ze moeten bij elk woord nog te veul denken Geef ik un kedooke of moet ik et schenken Et Tilburgs zô’k dus gère zo haawe Veur desset ok in et Engels ombaawe Want wè is Nederlands ik kan’t amper snappen Vergeven van et Engels amper te behappen. Dèèrom maag et Tilburgs nôot nie verdwène Net as bij veul meense hullie gerdène.
|
