Uit
't Klokhuis van Brabant
't
Was op een van die vriesaovenden vlak vur Korsmis. On de lucht zaten
wel honderdduzend sterrekes geprikt, die effenveul scheurkes in den
vloer van den hemel leken.
Omdè
de aovenden zô lang zèn hô 'k besloten wè te gon buurten bij
Bartje Bollekes, ge wit wel dè aorig menneke mee z'n kogelbuikske,
waor ik al 'ns meer van verteld heb. Bij Bartjes is 't den "Zute
Inval": iederendeen is er welkom en darrum was ik er vaast van
overtuigd daor volop praot te veinen. Mar toen ik bij z'n huiske
kwaam, bleef ineens m'ne aojem in m'n keil steken. Wè zaag ik daor
naa? Bij Barte huiske stond 'ne manskèrel bok-stijf tegen de muur
en op z'n twee stevig vur z'ne buik vaast geklemde haanden droeg ie
'nen aanderen vent, die mee z'n haanden onder de pannen zaat te
vruten.
'nen
Driede vent stond er stillekes bij te louwen.
Dieven,
inbrekers, schoot 't dur m'ne kop mar vur dè'k wies wè on te
vangen, riep er al eene mee heesche stem: "Hé Kubke!"
'r
Waren vergimme de Tuter, den Doedel en Kiske de Vet! Ik zeg: "Wè
hee dè hier te beteekenen, gao-de gullie inbreken?"
"We
vangen musschen man; bek toe hurre!" fluisterde Kiske, die den
Doedel omhoog hield.
"We
komen sebiet bij Bartjes buurten, mond dicht!"
"Alwir
hebbes!" klonk 't van boven, en ik zaag den Doedel iets in z'ne
zak steken, wè bepold 'n musch moest zijn gewist, want 't was
bekend, dè die veugeltjes vural de pannen van Barte huiske uitkozen
om er de wenternaachten onder dur te brengen.
Ik
snapte er niks van mar uitleg kreeg ik nie mir, ik moest afwochten
tot ze bij Bartjes waren. Ik stapte nor binnen bij Barte, waor ôk
de kuster op den herd zaat mar ik was ternawernood op m'n vaaste
plots aachter de kachel geschoven of de drie musschenvangers vielen
ôk binnen. Toen we allemol rond de kachel zaten en zis paor
kousevoeten waorvan sommigte mee biljartballen erin, mekare
verdrongen op den wèrmen kachelvoet was er evetjes 'n stilte.
"'t
Is koud zonder onderbroek", begos Bartje om 't gesprek op gang
te brengen.
"Hedde
gij dan gin onderbroek aon?" vroeg den Doedel verwonderd.
Wie
zee dè na wir!" laachte Bartje, "zóó komen naa de
leugens en kwaodsprekerij in de wèreld: de meenschen verston heel
wè aanders as ge zegt!"...
Den
Doedel was 't er nie mee eens: hij gaaf 'n vurbeeld dè-t-ie gelijk
hô. 't Geval wier interessaant; we begossen er ons eigen ôk mee te
moeien. Toen plotseling midden in 't debat ging 't "Rrrrrt,
rrrrrt!"... er vloog iets dur den huis!
"Bartje
oeë kneuter is los!" riep de Tuter, die 'n snuit trok of de
locht nor benejen gevallen was.
"Gadjen!"
vloekte Bartje.
Dè
was 't teeken vur den aonval. We vlogen op ons aachterste been en
begossen allemol aachter den "kneuter" te vangen.
As
zotten vlogen we aachter 't veugeltje, dè nog zotter dee dan wij.
De koffiepot wier van de kachel gestooten, stoelen rolden
ondersteboven, de toffel schuurde hers en geens over de plavuizen...
Nou rustte de "kneuter" op den spiegel. De Tuter z'n haand
zweefde erboven. De "kneuter" vloog weer weg en toen pas
greep de Tuter... netuurlijk mis! 't Veugeltje zaat wir onder de
schaaw. Kiske hô 't in z'n haand kunnen vatten mar hij liet 't wir
schieten, netuurlijk per ongeluk. Ha, naa vloog ie in de bedstee.
"Mannen,
de gerdijnen dicht!" riep Bartje en ie zaat ôk in de alkoof.
De
ploffen en stompen, die van binnen tegen de gordijnen vielen,
verraoiden hoe 't er in de bedstee spande.
"O-o-o-pen!"
klonk 'n puf-commando.
Parmantig
as een Romeinsch triumfator stond daor Bartje in de zwarte
gaop-opening van de bedstee, die nou ineens wel iets weg hô van 't
tooneel in 't patronaat. In z'n haand, die-t-ie freet nor veuren
staak, hield Bartje z'ne "kneuter" geklemd. Puffend as 'n
lokometief kraffelde-n-ie de bedstee uit en toen op 'ne stoel bij de
kneuterskooi, die in 'n donkeren hoek van 't vertrek hong.
Hij
dee 't deurke open... vergimme, er zaat al 'ne kneuter in de
kooi!... Bartje keek van de kooi nor z'n haand en van z'n haand nor
de kooi net of ie van lotje getikt was...
"Rrrrrt!...
Rrrrrt!... daor vloog wir 'n "kneuter" langs z'n ooren.
"Rrrrrt!... Rrrrt!"... er vloog er wir eene, en wir eene
en nog eene: er fladderden er wel 'n stuk of zeuven!...
Toen
liet den Doedel de liste musch uit z'n zak los.
Ik,
de Tuter, Kiske en de kuster kossen nie mir van 't laachen.
"Oeë
kneuter hee musschen gejongd!" riep den Doedel tot Bartjes, die
nog zô beduusd op z'ne stoel stond te kijken as den heilige Petrus
toen ie de goeie moordenèr in den hemel moes laoten.
Swels
sprong den Doedel mee z'n ermen zwaaiend wild den huis rond, zoodè
de musschen niemir wiesen weffre kaant ze op moesten en ie begon 'n
eigen gemokte litanie te zingen:
"Bartje
z'ne kneuter hee gejongd!"
En
wij antwoordden:
"Orapronobis!"
"Hij
wit niet wè-t-'m overkomt."
"Orapronobis!"...
En
zoo zong den Doedel mar verder, wel twintig regels aachtermekare,
die-t-ie recht toe ut z'n mouw schudde...
Dè
was Bartjes te maachtig. Hij proeste in 'ne laach uit, dè z'n
buikske ervan kwabberde en de traonen uit z'n verkensoogskens op z'n
frontje kraolden.
"Die
is goed!" schokkerde'n-ie, "die is prima! Daor vatten we
d'r eene op!"...
Drie
minuten nodderhaand dronken we ouwe klaore, terwijl de musschen op
de schaaw, spiegel en schilderijen zaten ut te blaozen.
KUBKE
KLADDER