Naarus

Brieven van 'n oud Tilburger

Geaachte Tilburgers

 D’s is niks gin aorigheid mir aon, ’t wor pekaant hil de dag nie licht nie. 
’s Zondags is ’t gemènlik kaoi weer, zoodoende krègde host gin buitelocht in oewen snuffert.
Agge de netuur nie in kunt, prakkezeerde van alles; de radio hangt oe de kèl uit, ge wordt voos van ’t zitten en ’t liggen as ge nie hoeft te werken. En om is wè aanders te hebbe was ik is naor in predikaosie gegaon. ‘k Mot oe zegge, ’t was innen mennekesputter, die daor stind te praoten. Dè was praot waor ge ginnen slaop van kreegt. Dieën paoter kos zo wè om en bij in de buurt van Monsienjeur Deken Sanders geplotst worren. ’t Was er eenen zoo g’er nie veul het. Toen ’t afgeloopen was kwaamen me zoo verschaaie predikanten vur den gist, en zoo docht ik ook aon Paoter de Veer, die gaaf af en toe is Missie bij Uilie. Dè was innen redenaer, kollesaol, ‘k vergeet het ze lève nie.  As’t ernstig was, koste in speld heuren vallen en zaat alleman mee innen open mond te lusteren. Mar ’t was nie aaltij ernstig, hij was dikkels ok grappig, soms kemiek. Daorbij was ’t innen grooten dichter, letterkundige en Godgeleerde. As hij de burt ha, dan was de kerk vus te klèn, want de mensen rekenden ammel uit wanneer dè ’t ie de burt ha, en in ketier vur tèd was er pekaant al gin plots mir.
Zoo kwaamp het dek is innen keer taomelik achteraon op zo’n cents stuultje, mee in hangstuur zaat, en dès vur ’n en keer toch nie onplesaant. Grortje zaat in eindje vur me, en vlak bij me zaat Toon. Dieën Toon dè was innen filosoof, zonnen “zekeren”. Half z’n tèd zaat ie tot aon z’nen nek vol sneevel, mar ge merkten er noot veul aon want hij kos er tege. Toen we efkens gezeten han, kwaam de Paoter op de prikstoel. D’r gong zon onuitgesproken hoera onder de mensen op, ze ruisten in d’r handen, ze schuifelden wè, ze knipten hier en daor ’n eugske. Overal koste merken desse dochten “We treffen ut, we hebben ‘m”. Naauwelijks hattie in paor woorden gezee of ze hongen aon z’n lippen, ge heurde niks mir, alles muisstil.
Ik zoj verschaaie van die predikaosies nog host woordeluk op kunnen schrèven as ’t mos. Zoo ha j’et dieën aovond over den Hemel en over de gelijkenis, dèt er irder innen kemeel dur ’t oog van in naold kos kruipen, dan dèt er innen rèke in den hemel zo komen. Hij wies de meense zo te overtuige desse ammel der zakken leeg laoiden. De collectaanten kossen de bakken mee geld nie draogen. Ze won er wel van aaf van dè slèk, dè in beletsel was om in den hemel te komen. Zonnen preek van Paoter de Veer was gedaon vur degger erg in had, al duurden ie in uur en ge had spèt as ie  er uischaaide. Dieën aovond stapte ik mee Toone de kerk uit. ‘k Zeg: “hoe vond um Toon?” “Nou”, zee Toon “hij kennut heur, ’t is inne puike, mar hij overdrèft wel wè”. ‘k Zeg: “Hoezoo Toon?” “Och” zi Toon, de philisoof, “die predikaossies haolen de meensen ammel uit den bijbel, en dieën bijbel stao vol mee bildspraok. As ge dè naa woordeluk opvat,” zi Toon, “dan gaogut nie  d’r za gin man perbeere om innen kemeel dur de oog van in naald te laote kruipe, mar mee wè gelijkenissen er bij dè dan  gao dè gemak”. ‘k Zeg: “Hoe zodde gij dè dan klaor speule Toon?” “Kik”, zittie, “ge het toch dikkels genog geheurd desse praoten van ‘luizen as kameelen’”. ‘k Zeg: “Jao, mar we heeter dè naa mee te maoken?” “Nou”zeetie, “as ge naa zoo’n luis as innen kemeel vat, en ge nimt in goei groote paknaold dan daanst ie er deur mee meziek, en durrum zal er ok nog wel innen enkelen rèke in den hemel komen schat ik”. ‘k Docht dek borste. ‘k Zeg: “Gelijk hedde Toon”. Hij ha z’n zakke nie gelèk leeggelaoie, want toen ie de preek uitgelee ha waren we net bij ’n kroegske en daor schoof ie gaauw in om er nog in paor te gaon koope. Hij is al jaoren dood, mar ’t was er me enen.

Naarus