Naarus


Brieven van 'n oud Tilburger


Geaachte Tilburgers,

Vleeë Vreddag hek inne kaoter gestrikt man!
Freddags gaok noot nie de netuur in, dan zè ik ’s mèrges om in uur of zis op de mert te veine. Dan bekèk ik mee verstaand van zaoke de gruuntes, die ’t hier op dieien Batouwe grond gegroeid zèn. Ik behartig den huushaaweluken inkoop van ons Bet, en zoo onderwèle neem ik wè les in ’t Gelders dialect.
Nao dek zoo m’ne tocht laangs de gruuntes gemokt haa en hier en daor is mee innen boer geprot ha, belaande ik op de kiepemert, en ik sting ervan verhestert van diejen kolossaolen aonvoer. Hier spraak ik ok zo’n boerke aon, eigeluk méér omdet ie zo’n grappige snuut ha, dan wel om te koope. Hij ha vèrkeseugskes en ’n nuske om te laache. ’t Irste stukske was normaol, mar dan veraanderde ut ineens van richting; dè twidde mupke stond er hoks bovenop mee innen knik, en in dè vurste stukske was ’n butske, net of dè nuske van stopverf gewist waar en desse daor zoo is mee d’re vinger ingedouwd han.
Ik zeg zoo: "het veul poelen, baos", "Jao, mins"zeet ie, "wie moet ze allegaor opruumen, wie kriegen d’r gaar gin voer. ’t Is me wel inne tied". ‘k Zeg: "hoeveule vraogs dér veur?" " veftig centen veur de voet", ziet ie, "meer kamme nie kriege. Hoeveule kan d’r gebruuke?"
‘k Zeg : ‘k Daarf’et nie mit veule thuus te kom’n, want dan krèk van ’t wief op m’n haarses. Mar àk ze uutzuuke maag, zak er veur vieftig cente twee mit neme."
’t Was goed, en toen hek me daor uit diejen kurf ’n paor kiepkes uitgezocht, jewiltjes, praachtige gele potjes, gèle bekskes, schoon in de vère. En kemkes zo schoon rood dettur bekaant gin één modern mèdje mee zukke lipkes rondlopt, al stifte ze dan wè hil den dag. ‘k Wed dekker aon de veugeltjesclub van Sjefke nog ’n preske mee zo haole as ’t tentoonstelling was!
Ik droeg ze vurzichtig naor huis en ik liet ze in m’n labberatorium rondloope. Daor stond daor nog wè boekent in ’n potje in dè gaaf ik ze. Ze waren himmel nie schouw, ze pikten uit m’n haand, en ze keken me zo dankbaor aon asse wè kregen en kos ik ze zóó onder durren krop kietelen. En as ik ze ’n stukske van m’n botram liet zien kwaampe ze vort op mène knie gespronge.
‘k Heb er allemaachtig veul aorighei van op mijn lab. Mar naa motte heure! ’s Zaoterdags ’s mèrges in de vruugt koom ik op ’t lab en daor zitte ze me boven op m’n ripperaosietoffel te kaokele. En aon ’s wirskaante van den driepoot lee me in aai zoo groot as ’n vuist!
Nou vraog ik aon ullie: zodde naa zukke bisjes, waor ge hil den dag aorighei van het, en die oe ’s mèrges mee zoo’n sepries verraase, zóó mar in mis in d’r keltje kunnen douwe omdè ze na ten eenenmaole vur den slacht zen gekocht? As ge dè zo’t kunne dan hedde in ’t geheel gin hart of aanders een van gewaopend beton. IK kan ’t nie, en ik doegget nie!
Ik hezze is over d’r buiske geaaid en gezee: "Gao zo vort bisjes en ik voeier oe spinaozie".
Ik geef z’n stukske van m’nen botram, en innen èrpel, en ze hebben goeien aord bij mèn in ’t labberatorium. Alles wè ze dippeneere aksepteer ik gère: ’t een mee grooten daank, ’t aander mee wè staank; mar dè hek er gère vur over. De kender hebben er ok ut grotste plezier mee, mar ze weten er nie zó deskundig mee om te gaon as ikke. Toenstrak hek onzen Buissem nog op z’ne knuist moeten slaon. Die zaat er mee innen rol touw aachter te jaoge mee innen lis erin. Toen ik um mee z’n lurven ha brulden ik: "Wè motte gij mee innen rol touw aon mèn kiepkes?" "’k Za ’t niemir doen as dè nie maag" zittie, "mar ik vong ze zo fèn op z’n Wild-Westers mee de lasso."
’t Is ’n aorig menneke diejen Buissem. Det is mènen driede. Diejen naom heet ie omdat ie bij tijjen zo onmeenseluk kan juine detter nie bij om uit te haawen is. Hoe ’t komt weet ik nie, mar hij is goed gezond en hij zit vol broerdighei, mar die klop ik er zoo aaf en toe wel is uit. Lest had ie z’n gaskaomer ok wir is open gehad dè we zoowè ammol moesse vluchte (behalve ikke, want ik ruuk nie) en toen zi ons Kuukske, (des wir in sienoniem van Koekeloeris): "we moesten diejen Buissem onderhaand mar is innen nuuwen naom geve. Hoe vende gullie van "Bootje", des veul schonder en toepaaselukker. ‘k Heb ut in de kraant geleze: B. O."
En sinds diejen tèd hiet ie vort "Bo"; en achut nie wit, is ’t innen echten jongensnaom.

Ik schaai er uit, want mèrge is ’t wir vruug dag.

Alla saluu. Tot ziens.

Naarus