Naarus

Brieven van 'n oud Tilburger

Geaachte Burgers,

Hè, hè, in de vleeë week zè‘k wir is bij uilie gewist, en ’t hee me goed gedaon, de’k zoo wir is in bietje m’n mallemoersstaol heb kunnen praote, en aonheure, en pruuven en geniete.
We waren om half zis op de fielesopée geklommen, vruuger is ’t tegesworrig nog nie licht.
Onze Koekeloeris en ons Nuske (det is in afkorting van Joa.nuske) waren er bij, we waoren gelaoien mee proviaand en diesterbuutiebonnekes, wè kès en wè boter en wè thee. We zou ’t er wel in een week mee kunnen doen mar ‘k ha mar tweemaal 24 uur verlof, net as innen soldaot. Veul schrik hak er van gehad, want gemènlijk hèk zoo nogal wè pent aon m’n zaol, of liever gezee aon de plek waor de zaol tegenaon zit, mar daor hak naa deze keer is in fène remedie op gevonde. ’s Aovons te vurre zi’k tegen ons Drikka: “Gif men is zonne fène dikke luur van ons Poeleke, die gebruikte toch nie mir”.
Hoe ’t meugelijk is, snap ik na nog nie, mar ze gaaf er eene zonder naoderen uitleg te vraoge. Ik lee um nève me, en we sliepen sebiet.
’s Mergens om vèf uure begos ik me aon te tuige en ha’k me dè luurke fèn aongegespete, m’n bruukskes er over hene, en klaor was ie. ‘k Geleuf nie dèk in goei virtig jaor geleeë, toen ik nog geregeld mee zo’n dinkske rondflaneerde, er zo veul genaoi van heb gehad as naauw, want dè kan ik oe verzekere, ‘k zè gaof bij uilie aongekome, en niks gin pent aon m’n zaol. Wel geefkes muug want ’t is tegesworrig wel 100 kielemeters mee al die omweegskes van kepotte bruggen.
Wè ginge dan mar recht nor m’n oudste zuster, de petetaante van onzen Koekeloeris. ‘k Ha ze twee daog teveure in kaort gescreve waor niks op stond dan:  “We komen”, mee drie naomen er bij, en dus mosse we naauw irst gaauw gaon huipen, of z’ons mee drie man kos knorren, mar we ware zo willekom, as in lotje uit de loterij, dus dè was vur mekaor. Nao demme wè gegete en gedronke han, gonke we op stap, hier wè praote en daor is kèke en  zoo was ’t al gaauw aovond geworre, en ik wo wel slaope, want 100 kielemeters bij tegenwend en dan nog van ’t een nao ’t aander loopen, dè gaode vuulen in oe knukskes as ge gin twintig mir bent. Zoo kwaampe we dan goed muug aon ons ketier aon. Daor mos er irst ok nog wè gesaauweld worre, mar m’n  mènnekes zaten er bij te gaope en zelf was ik er nie veul beter aon toe, zoo dèk zi: “Hoe zuukte dè te doen mee de slaoperij?” O zizze, kom mar is mee,  kik eenen op den divan zizze, en guilie hierin, en daarbij wees ze op d’r eige bed in d’r eige kaomer, en ik gao nor bove zizze. ‘k Zeg: “dè doe ‘k nie, dès te veul;  lot ons mar bove slaope. Neeë zeese, zoo gebeuret, en mee was ze al weg nao ’t zulder.
Nou, ik ha gin zin mir om nog lang te stèchelen en durrum kroop ik er mee onzen Koekeloeris mar gaauw in. Ik zi nog tegen onzen Koek: “dees bed menneke, daor hèk al oot veul van geheurd, mar ‘k heb nooit ’t veurrecht gehad om ’t te perbeere mar ’t is in fène koeis, ik weet desse er meer as zeuve jaor nor gespeurd hee, om er zoo eene te veine”. Of ie m’n leste woorden nog hee geheurd weet ik nie, want ze waren nog nie koud of ik was zelf  ok vertrokke. Van ze lève hèk nog nie zo fèn gesnurkt, dè is in nisje zo as ik van ze lève nog nie belege heb, ‘k zal perbeere om et oe zon klèn bietje te beschrève want dè ‘t iets heel bezunders is hadde al kunne begrèpe, toen ‘k zi desse er meer as zeuve jaor nor hee gespeurd zoo’n koets te vène, mar z’is er in geslaogd heure “cum laude” zo as dè hiet.
Om te begiene wiere we veul laoter wakker as gemenlijk, en toen we wakker waren hamme nog niks gin zin om er al uit te gaon. Toen we efkes bij ’t daglicht dè juweel van un slaopstee han ligge te bekèke, kwaam on Nuske van z’n divan afgerold en toen stonne me mar op, en hebben we mee drie man die koets bekeke, bevuuld en er om hene gewaandeld en ze gepreze. Van alderhande gissingen gemokt waor dè de Taante dè bed toch wel uitgekrabt moog hebbe, wie ’t er zooal in geslaope kos hebbe, en weffer onvolpreze slaopkoetsartieste er zooal aon gewerkt  zou kunnen hebben. Ons Nuske ha al in tèdje diepzinnig zitte te peize, toe stond ie op vuulde is aon de knoppe van ’t bed en die zaten los, haa zeet ie, naa weet ik et.
“Dees is het bed waor Napoleon in gesturreve is, ‘k heb het op in plaot gezien, mar toen zaten in plots van deez knobben, stangen in die gaoter, mee zonnen hillen troon er aon”. De volgende naacht hemmer mee drieën in geslaope, zonder demme mekare hebben gevuuld of tegengekomme, ge zo’t er ook mee zissen in kunnen as ’t mos, dès iets over de formidaobele afmetingen. ’t Is van fèn gepolijst margonie mee vurnaome deftige tierelantijne er aon, en ge kunt er oe eige in spiegele. Ik zo oe naa zo gère dè bed is wille beschrève dè get zoo vur oe zaagt staon, mar ’t gao al wir nie, ’t is er mee, net as mee Gods natuur, raddikaol onbeschrèfeluk mar dè kan ik er oe nog van zegge: ’t is in koets van zukke onvolpreeze kwaaliteit, dèt wanneer het meneer Auping is inne naacht vergund moog zijn, daor is in te slaope, dèt ie dan nog wè aanders zo kunnen maoken as ie naa doe.
As meneer Auping dè bed is moog onderzuuke dan zie ’k em er vur aon, dèt ie sabiet in partij nuuw petente aon zo vraoge en dèt ie dan vort bedde zo maoke, waor ge van ze lève nie mir wakker in wiert. Ik hoop nie vur ’t meenske, dèt gaauw zèn zal, mar ééns, vruug of laot komt er bij heur erfhuis, en as dè is, dan kom ik nor Tilburg, en dan zulde guilie flink motte bieën, as ge die koets wilt hebben, want ik koop et, zo vaast as in huis, en ik za m’n bakkes nie toe haawen vur dè’k ut heb, al staot er den burgemister mee alle notaobele en alle fabrikaante, op te bieën.

Alla, toe te naoste week, gegroet