Naarus

Brieven van 'n oud Tilburger

Geaachte Tilburgers

Bove m’n labbertorium hebbe wij ons keuken en nog in kaomerke, en daor neffe is nog in zulderke. As ik ’s aoves in de zoolelegie bezig zè heur ik dikkels op dè zulderke van alderhande geritsel, en geknabbel, net of er inne kwak muize zitten; en dè is toch nie, want ik heb inne schone zwarte kaoter.
Neeë, dieë zulders, dè is de werkplots van onze Koek, daor sturdeertie en daor prutst ie.
List was ’t er ok wir hil druk op dè hok, en toen kweek ik nor bove: “Wè mokte toch Koek?”
“Wè” zittie, “ik maok dinger die ter host gin mir zèn”.
‘k Zeg: “Wè zèn dè dan?”
“Vliegmesiene”’ zittie.
“Wè zidde?” z’k, zèn d’r die gin mir?”
“Neeë” zeetie.

As ge daor op dè zulderke komt ziede vliegtuigmodelle en teekeninge en plaote, ’t is net in museum.  Zweefvliegtuige hangen mee touwkes aon ’t zolder, d’r zèn ok motervliegtuige bij mee innen houteren schroef en illestieke moters. Naauw hattie er pas eene klaor, die kos host nie mir van de zulder aaf toe tie klaor was, fèn mee zij beplekt. Daor verprutst ie z’n puntenkaort en z’n cente aon. Nou dè messien wier vandaog ingevloge. ’t Was goei weer en darrom zi’k “ ’k gao is mee. Waor is dè te doen?” “Daor in dieën hoek van de wentersport zittie “waor ons Moeder mee d’r fiets köpke over dee, en dan nog in half uurke verder”.
Daor zè’k dan nor toe gewist, half kepot kwaamp ik er aon, en toen zaag ik innen kèk wijer, de vliegclub boven op innen berg staon. Zon twintig jong manne mee ielk in paor kiste bij d’r. Ze waren druk in actie, ielk oogenblik zaagde zon modelleke de locht in gaon, cirkels draaien, mee wije boge, om dan nao in paor menuten op de haoi te belaanden. Eén mènneke was er, die ha in praachtig messien bij um, dè waar wel twee meter vèftig, himmel mee fène zij bekleed half durzichtig mee dun glaspepier beplekt, fèn beschilderd mee letters, nummers, kleuren, naom van den constructeur en de naom van ’t messien, ’t was den “donderkop”.
’t  Was me daor boven op dieën berg in gekaokel van belang. ’t Gong er over thermiek, thermise strooming en alderhande vliegterme die in hil endje boven mèn petje gonken. Ik ha dieën Donderkop al is behaffeld en bewonderd, ’t was in kunststuk van geduld en prutskunst.
Toen ik in ketierke daor was, en er al veul vlugjes gemokt waren, toen wier dieën praachtigen vogel aon de kaobel (zoo hiet dè heeveltouwke van ’n honderd meter laank) gedaon. Evekes in seintje van swirskaante en daor gonk ie steil omhoog. Hij bleef vaast zitten tot ’t touwke strak stond en was toen dus honderd  meter hoog, toen gong ie los en mee praachtige bochten dreef ie weg, mar hij kwaam nie mir omlèèg, hij bleef aon ’t cirkelen, twee, drie, vier menuten al langer al hooger. Nao die vierde menuut mossen de verrekijkers er aon te paas kome. Ik zaag um zóó nog, mar hij was nie gròter as in vlooi. Zoo hebben ze ‘m enthousiaast en verdrietig naogekeken die mènnekes.
De vliegtermen kwamen er ok wir aon te paas. “Die kist was in ’n cirruslaog gekome”zinze. Schuddet mar in mèn pet dan zakkut laoter welis uitzuuke. Mar dè hèk zelvers op mènen alloozie naogegaon, dè dè messien nao zeuven en in halve menuut nog boven in de locht zaat, uren wijd weg, en kwèt. ’t Was hard vur dè constructeurke van dè, nog wel eige ontwerp, mesien. Tontje Fokker is doodgegaon, mar zène plotsvervanger die is er al wir, dè stao bij mèn vaast, dè is den dieë. ‘k Heb hil wè kielemeterkes afgesjoefeld dur die haai en die bèrge, ‘k za genog innen toer kunne slaope.

Allee haauwdoe,

NAARUS