Naarus
Brieven van 'n oud Tilburger

Geaachte Tilburgers

Wir zitte wir ‘n hil tèdje in de maonden mee ‘n "r". September is er d’irste van en dè duurt zoo toe demme wir Maai hebbe: ware me war vast zoo wèd, waènt as m’in wenterke krège zooas me vlee jaor hebben gehad, zèn me nog nie gelukkig mee ons kolenkaorte. ‘k Heb mee al de manne nog al wè maastappel geraopt, en aaf en toe ‘n knippeltje hout mee in de zèkskes gedouwd mar wè za ‘t er aon beschiete, de vrouw is nogal kaauweluk aongeleet en ze stookt al as de duuvel, zoo dèk er gedurig van in slaop val.
Al die maonden mee in R. gebeuret mèn dikkels de’k wir is vaort heb nor m’n Tilburg.
‘s Zaoterdags is dè gemenlik te doen. In Tilburg was ‘t Zaoterdags net sepriesaovond, dan stind er innen bak op toffel, en we waren ammel gewaopend mee in stopnaold, en zoo wier er scherp toegeluisterd. Soms duurden het heel lang eer demme wè heurden, en dan ontaorde dè wochte wel is in een steekspul, dan ginge de jong bekaore mee die stopnaoldjes prikke. ’t Risseltaot waslr innen aparten hoek van de kaomer gejaogd, mee de noodige dreigementen, dan kosse me wir luisteren, en dan duurden et gemènlik nie laank mir of we heuderden hil in de verte ’t liefelijk geluid naoderbij komen. In piepend kreugeltje mee twee maande d’r op, en innen meens d’r aachter, die riep "kneukels" en efkes laoter "krabbe". Hè, hè, ’t waoter lopt uit mènen trul. Naauw ‘k dè hier al ’n jaor of zeuven mot dèrven, na snap ik pas hoe willekom dè’k dikkels was bij men zwaoger ak hum wè kneukels brocht. Dieë zwaoger die wont zoowè in Hulten ziedde en daor kwaamp dieë meens mee z’n kreugeltje nie. As ’t dan schon weer was bracht ik hum er wel is in porsie, mar wie brengt ze men hier? Noppes mee de klep toe, ‘k heb in gin zeuven jaor mir in kneukeltje gepruufd. En wè waren ze toch fèn, en wè koste die dingskes er fèn mee in sierlijk draaike uitwippe, en wè kosse me bekare fèn bedotte, mee stiekum innen heelen groote leegen wir op ’t hupke bij de goei te leggen, en dan toe te kèke hoe gretig zoo eenen wir wier gevat, en hoe serjeus er geperbeerd wier die afwezige slek te graze te krijge. Niks as plezier en genaoi hek lèvenslaank van die bisjes gehad. Wè was dè al nie plezaant om as klèn menneke zonne meens aachternao te flodderen, en ielke keer as ie riep: "kneukels" terug te galme: "We hebbe zelf in gèt", en bij de roep van "krabbe" wir innen nuuwen echo van: "’t jukt nie"; net zoo lang toe degge in paor goei opstoppers opliept van de kneukelmeens as ‘t ‘m begos te vervele. ‘k Heb wel is ooit innen Geldersmeens perbeere uit te legge weffer lekkernij dè dè is, mar ze kennen ut nie, noot van geheurd of gezien, en as ge dan te leste zegt desse veul lijkene op "slekkehuuskes" dan spouwen ze pekaant van viezighei en zeggen ze "getverderrie" atten jelie dat op, bah, bah"; mar kwokker mar wè hao. En dan naoderhaand in pilske, kom mar aaf. We kome hier niks te kort, mar kneukels en krebkes daor hemme toch dikkels heimwee naor. Afin ’t za wel slijte, beschienst hedde guilie er dees jaor ok wel gin, mee die verduistering en dè kaoi vervoer. Daor zak men eige mar mee troste.

Allée haauw doe, Naarus