Nieuwe Tilburgse Courant - dinsdag 12 november 1940

 

 

Donker

 

De brug van de nachten, welke de menschen dag noemen, zit aan twee kanten tusschen de duisternis gevangen. Zoo is het altijd geweest doch ge merkt dit thans eerst goed, doordat het donker voortaan zoo pal staat in al de straten van de stad en des morgens nog om uw woning sluipt als reeds de arbeid roept. Gij dacht, dat aan het eind van den dag de avond lokte met een feest van licht, maar ervaart nu tot uw spijt, dat er noch avonden noch morgens zijn.

Dag-nacht, licht-donker!... Zoo trekken de saamgebonden uren voorbij met den eentonigen gang van den slinger van een groote klok... Het donker won wellicht uw vriendschap niet en evenmin de mijne maar toch zijt gij er nooit zoo mee vertrouwd geweest als nu. Dit komt omdat ge er mee vechten moet wanneer het loert op de spleten van uw raam, dat om verduistering vroeg. Omdat het zoo hardnekkig aan de gevels van de huizen kleeft. Wijl het bij iedere kier van een verlichte deur u over misdaad schreeuwt. Omdat het overal verraderlijke muren trekt, die gij pas weet te staan als sterren uit uw bontgebeukte hoofd een polka voor uw oogen dansen.

Veel zijn dus de banden, die het bindt aan u! Toch vind ik die relatie met het donker maar een raar geval. We gingen zoo prat op het licht en tasten in de duisternis!... We juichten het licht te hebben uitgevonden en draaiden het uit!... Indien ge hier niet van een dwaasheid spreken wilt dan zoekt ge naarstig naar 'n verborgen zin. Dat heb ik ook gedaan en kreeg tot resultaat, dat de zin van al dit donker is, dat de menschen beter zullen leeren zien!...

 

CANTECLEER