Nieuwe Tilburgse Courant - zaterdag 19 mei 1945
De herten leven nog!
Hartekreten hebben snelle voeten! Ze gaan vlug en
ver. Tot in de uiterste hoeken van Tilburg - tot in
de uiterste hoeken der wereld. Zoo heeft de
verzuchting, die ik onlangs slaakte over de herten
van het park, méér snaren geroerd dan ik durfde
droomen. Op vleugelen is de boodschap tot mij
gekomen, dat de herten niet door de Duitschers
gestolen zijn. Zij doken onder alvorens dit
geschieden kon. Waarmede op de eerste plaats bewezen
wordt, dat wie eens steelt, toch altijd een dief is
en voorts: dat nog méér harten dan het mijne in
Tilburg voor de herten klopten.
Ergens in de buurt van het kano-station aan het
kanaal wachten zij den dag van hun opstanding af.
Dat is de dag, dat zij weer liggend op hun voetstuk
aan den ingang van het park zullen philosofeeren
over de vele mysteries van het park. De herten
blijken dragers van nog meer geheimen dan ik had
vermoed. Ze dragen niet alleen de
liefdefluisteringen van al de banken en dergelijke
versleten romantiek, het speelgoed van droomende
dichters, die niet bij konden houden den tred van
den tijd, maar ze hielden ook verborgen - althans
voor mij - het geheim van hun eigen samenstelling.
Een
gewetenloos mensch, gespeend van alle fantasie,
heeft mij uit de wereld der schoone verbeelding
neergeploft op den harden werkelijkheidssteen. De
herten van het park - mijn herten en misschien ook
de uwe - ze zijn van zink... Zóó hadden de afstand
en de tijd, waardoor iedere herinnering wordt
verguld, mijn juichend hart misleid! San Marco's
paarden zijn toch beter, gelijk ik u reeds had
verteld! Doch wat doet het er ook toe! Geen goud -
geen zilver! Geen koper en geen brons! Alleen maar
herten van zink!...
Zink!... Zink!... Zink!... De portemonnaie zit er
vol van!... Alle dakgooten en afvoerpijpen zijn er
van gemaakt! Maar zingt daarin juist niet het
ruischen van den regen als hij met zijn dunne
vingers tikt op de daken van de huizen?... En
rutselen daarin niet de verhalen van de verre
reizen, die de wolken maken?... Zoo herneemt de
romantiek dan toch weer haar recht! De roem der
herten blijft onaangetast!
CLAUDIUS