Nieuwe Tilburgse Courant - woensdag 29 juli 1959

 

 

Recht uit Het Hart 2

  

Toontje zag de oorlog

 

"As ge nog es het hart hèt op 'Het Hart' te komen, zal ik onze vadder sturen, vlegel die ge zijt! Ge zoudt toch de waas binnenhaolen!" "Ik stao toch nie op 'Het Hart'. Phhh!! Ik stao gewoon op de waai!"... luidde de repliek van Toontje uit de Vogelbuurt, die door zijn verbolgen moeder ontdekt werd, aan de buitenkant van de tentoonstelling, midden in de oorlog, welke "het leger" gisteren daar opvoerde als apotheose en spectaculaire climax van zijn demonstraties. De goede vrouw met haar veel te rode gezicht bedoelde niets kwaads van "Het Hart" te zeggen; ze had alleen iets te lang moeten wachten op haar was-binnenhaler, toen de wolken te dreigend geworden waren. Maar tegen Toontjes logica scheen ze niet bestand, al kunnen het ook wel de kanonschoten zijn geweest, die daar plotseling als het ware uit de grond daverden. In ieder geval: onze boze moeder bleek het doel van haar komst vergeten, geboeid als ook zij werd door al het oorlogsspektakel, dat zich vlak onder haar neus afspeelde.

Terwijl daar de wereld verging, had Toontje die wereld vergeten. Hij kon dat rustig doen, want toen in de Vogelbuurt in 1944 de wereld als eens eerder verging, had die wereld nog nooit van Toontje gehoord. Daarom had al dat geschiet voor hem geen bijsmaak. Hij zag alleen de dingen, die ieder jongenshart grijpen. Een knetterende bren, rikketikkende geweren, stormende soldaten met zwartgemaakte gezichten, spuitende vlammen, die de duivel uit zijn hel zouden verjagen en ten slotte een mieterse fik toen de veroverde bunker, die kennelijk niet uit beton bestond, in vlammen opging. - Zeg nou zelf: had Toontje gelijk of niet? Kun je zo'n oorlog nou laten staan omdat je moeder je in een onzalig ogenblik tot was-binnenhaler gebombardeerd heeft... En is het soms zijn schuld, dat hij nu al van vrijdag af altijd maar aan de verkeerde kant van de afrastering moet staan! Gelukkig maar, dat er daar in die laaggelegen landen langs de Leyparkweg vele geheime sluipwegen zijn, die tot vlak bij het demonstratieterrein, alias de helihaven, leiden. Toontje zou Toontje niet zijn als hij deze niet allemaal op zijn duimpje kende.

Eerst toen de militairen een vervaarlijk rookgordijn legden en er toch niets meer te zien viel, raakte zijn moeder los uit de ban van de demonstratie en herinnerde zij zich plotseling weer het doel van haar komst. Al was er sinds haar verschijnen met opgezet zeil intussen een half uur verstreken, dit belette haar toch niet weer de draad van het hierboven begonnen gesprek op te vatten met een "En naauw mars nor huis, vlegel! Ge hèt de waas nóg nie binnengehaold!"

 

FLANEUR