Nieuwe Tilburgse Courant - donderdag 6 augustus 1959
Recht uit Het Hart 8
Van schoenen
gesproken...
Als
ons tot voor kort iemand gezegd had, dat we nog ooit
verliefd zouden worden op een schoen, zouden we
geantwoord hebben: "Man, laat naar je kijken!" Na
een bezoek aan het paviljoen van Leder en Schoenen
op "de kleine Expo" moeten we schuchter erkennen,
dat de opmerking er nog niet zo ver naast geweest
zou zijn. Wat een romantiek en poëzie schuilen er
toch in een schoen - met name in een damesschoen!...
Maar om dit te ervaren moet ge er de tijd voor
nemen. Ge moet eens oog in oog gaan staan met deze
produkten van de Brabantse tak van nijverheid en 'n
praatje van hart tot hart maken.
Voor
wie voldoende belangstelling toont, komen de
geraffineerd uitgebalanceerde schoentjes met hun
griezelig dunne naaldhakjes tot leven. Hun etalages
worden 'n sprookjesland, waar zij als elfjes
optreden en als ze uit zichzelf begonnen te dansen
op de meeslepende klanken van een wals, zoudt ge u
niet eens verbazen... Er is niet veel verbeelding
meer nodig om bijv. in zo'n schoentje van enkel goud
een fijngevormd damesvoetje met subtiele enkels te
zien groeien, dit voetje als een kleinood in de hand
op te tillen en met neergeslagen ogen: "Ich küsse
den Fusz, Madame!" te stamelen... Ik wed, dat ge
niet eens een oorvijg kreegt!... Of de werkers aan
de lopende band van de in vol bedrijf zijnde
schoenfabriek het ook zo zien?... Hún is geen
spelevaren op de golfjes der fantasie toegestaan. Ze
hebben alleen maar goed uit hun "doppen" te kijken.
Nogal verschrikkelijk goed!...
Na
wat we hier over de geboorte- en ontwikkelingsstadia
van de schoen aanschouwd hebben, is ons respect voor
de werker in de fabriek nog groter geworden. Een
ogenblik hebben wij ons in gedachten in hun plaats
gesteld met als eindconclusie, dat we wel spoedig
als ongeschikt ontslagen zouden worden... Wij zouden
de zool bij het "kantenschrooien" - zo heet dat
toch, niet??? - wel verkeerd tegen de slijpsteen
houden en het bovenleer mee-"schrooien"... Wéér een
paar naar de knoppen!... Wij zouden bij de
"finishing touch" van het geschrooide randje met ons
verfkwastje wel uitglijden en een vieze vlek op het
met zoveel zorg bereide leer maken... Wéér een paar
naar de bliksem?... Of kan het nog bij de opruiming
tegen de halve prijs?... Maar daar spint de baas
geen zij bij!... Misschien zouden we aan al die
machines ook wel te veel bibberen... spijkers
verkeerd slaan of te lang staan "teuten"... Doch
daar wordt de baas niet rijk van!... 't Is dus maar
goed dat we "Flaneur" zijn en anders niets. Dan kunt
ge tenminste, zonder stukken te maken, met uw ogen
die prachtige lappen leer in allerhande fijne tinten
strelen... Dan kunt ge proberen iets na te voelen
van het plezier en de liefde voor het vak, waarmee
de makers dit resultaat te voorschijn hebben
gebracht!...
Dan
kunt ge tenslotte ook eens lekker meegnuiven in de
vreugde van hen, die het uitgieren bij het
historisch overzicht van de ontwikkeling van de
schoen. Een petticoat proest het uit als oma naar 'n
paar hoge knoopjesschoenen met plompe neuzen wijst:
"Die heb ik ook nog ooit gedragen!" "Gij oma! Idioot
gewoon!"... en de petticoat giert opnieuw... Maar
oma ziet geen reden voor zo'n uitbundigheid. "Je kon
ze óók dragen", zegt ze rustig en er lijkt een milde
stemming over haar neergedaald. 't Is alsof zij zich
zelf weer manoeuvreren ziet met het haast ook geheel
historie geworden knopenhaakje... Dat moet dan wel
lang geleden zijn!... De petticoat begrijpt dat zo
niet!... Maar tenslotte kunnen wij ons dit ook wel
allemaal verbeeld hebben!...
FLANEUR