Vèftien jaore was ie schrobbelèr,

waor dè komter nie op aon,

Nillus was ginnen semmelèr,

wies z'n menneke wel te staon.

De meulesteller was unne neetoor,

die Nillus wel 'n bietje zocht,

Om dettie bij hum, gin sigaore

of 'n rulleke pruimtebak kocht.

Nillus ha de klosse over laote loope

en daor haddet gatverjuw,

Dieje zuukert, de meulesteller,

stond bezije de contenu.

"Staode daor naauw wir te slaope,

lilleke laobus daor ge daor staot,

Ge mot zo'n toere niet veul uithaole,

aanders gaode op straot."

Nillus kon z'n ège nie inhaauwe,

aokelige zuukert van unne vent,

Hil de naacht hek nie geslaope,

'k vergao nog van de gloeiende pent.

Daogs daornao kwaam as gewoonluk

meneer Sjef dur 't febriek,

Vroeg naor dieje gaopert,

Nillus was thuisgebleve, ziek,

Van unne stinpust op zunne èrrum,

as unne proem zo groot,

Zis zo groot as unne kaaischeut,

tot aon z'n schauwers was ie rood.

Aacht daoge duurde dè gevalleke,

't was te lang vur de èreme...

Wettie beurde was vier gulde,

van de fons van Hulp in nood.

Nillus ha zis klène bluukes,

daor ware twee platte kender bij,

Jaans moes nog wè zuutjes aon doen,

was pas efkus in de rij.

's-Maondags kossie wir gaon werke,

en toen zeej de klène Kees:

"Vadder, ik heb naau wel unne hakdol,

mar 'k heb gin stukske pees."

's-Zaoterdags smèreges kwaam

de meulesteller bij Nillus aon,

Zeej dettie aachtermekare

naor 't ketoor most gaon.

Mee z'n petje in z'n haande,

stontie verlege vur den heer,

Die sloeg mee z'n vust op toffel,

ging tegen Nillus lilluk tekeer.

"Klosse over laote lope,

kimo spinne, pees te gappe,

'k Wo jou allin mar zegge,

degge aachtermekaar aon kunt stappe."

Nillus kon gin paf mir zegge,

d'r hielp niks gin permetaosie,

Op staonde voet krig ie gedaon,

en 't errigste: 'n kaoi rikkemedaosie.

Kop in 't zak, zo kwaam Nillus

bij Jaans aon, thuis,

Jaans hagget al in de gaote,

daor was iets nie pluis.

Nillus lee zunne beur op toffel,

zonder verder iets te zegge,

Jaans zaag de kaoi rikkemedaosie,

naauw kossie nieveraans aonlegge.

's-Zondags uit de familie,

vertelde iet aon menheer pastoor,

Mar die krabde ook al zurgelijk

aachter z'n oor.

Hij zogget nog wellus vurrum probere,

Ze waare aanders zo kaod nog niet die heere,

Mar de meulesteller was nie te genaoke,

die liet zun eige nie vur gleupert en neetoor uitmaoke.

Nillus probeerde van alle kaante,

liep van hers naor geens,

Hij ha goei haande aon z'n lèf,

stond bekend als unne prompte meens.

Toen ging ie mee bukkum leure,

mee de kreugel van de buur,

Jaans pluisde wol, deej stukke,

't was genog vur brood en huur.

De buikriem wier strakker aongetrokke,

aaltij zwaorder wier de laast,

De muize kreege traonen in dur ooge

of lage dood vur de kaast.

Buur Jaonus ha okkal zo dikkels gezee,

"'k Zallet is vur oe probeere op den atteljeej",

Nillus docht op den duur niemer dettet zo gaon,

Mar zeuve maonde laoter daor kwaam de buurman aon,

"Nillus ik gleuf degger uit kunt schaaie mee leure,

ge meugt oe egge vur de werkplaots laote keure."

's-Maondags smerrigis stapte Nillus mee hart en ziel,

Naor den atteljee, mee kruik en unne nuuwe blauwe kiel.

Dè was hil iets aanders as te leure en de negosie,

Nillus werrikte daor gère en mokte gaauw promosie,

Wier zelfs poetsersploegbaos en verdiende goed wè poen.

Jaans hoefde al gaauw gin stukke mir te doen.

Nillus hee dè gevalleke noot nie verzwege,

Dettie op unne siebot gedaon ha gekrege,

Praot nog dikkels over dieje golliepaop en 't bulleke pees,

Is naauw gepensjoneerd, wont in bij Kiske, 't is naauw unne Kees.

Zucht nog dikkels wè was dè vruger 'n permetaosie,

En dan dè geval van die kaoi rikkemedaosie,

Wè zèn de tije in de vèftig jaore toch gekeerd,

't Is unne waore historie, wel wè dromhene gefantaseerd.

Maar daorom nie minder interessaant,

Nillus heeget me zelf verteld en 't maag vannum in de kraant.