Stroper strikte achttien konijnen op de Heuvel

Het Nieuwsblad van het Zuiden - vrijdag 7 juni 1968

  

"Ik zal jou 'ns iets vertellen wè niemand weet. Mar mijne naom nie in de kraant, verstaode! Ge zult subiet wel begrijpe waarom..." Die conditie was aanvaardbaar. "Ge zult het nie geleuven, maar ik heb ooit achttien konijnen gestrikt op den Heuvel. Heurde 't goed: achttien. 't Is wel een tijdje gelejen"... Deze woorden werden ons toegevoegd door een niet meer zo jonge Tilburger wie ge het niet zoudt hebben aangezien, dat er heet stropersbloed door zijn aderen vloeide als hij zichzelf ook niet verraden had door de glinstering van zijn ogen en het wat triomfantelijk en uitdagend lachje om zijn mondhoeken. "Op den Heuvel, nou ja, helemaal precies is het nie mar in ieder geval scheelt het mar 'n haorke!" En dan volgt het curieuze verhaal, dat zich afspeelde in de tijd van de afbraak van de voormalige Metropole-schouwburg en de daarbij staande andere oude fabriekscomplexen.

 

Wildernis

Zij, die in die dagen ter plaatse bekend waren, zullen zich herinneren, dat zich achter de schouwburg van toen een heerlijke wildernis bevond. Het onkruid woekerde er ongestoord daar waar eens een romantisch tuintje met privé-zwembad was geweest. Misschien hebben sommige mensen daar een speciale neus voor - onze man was in ieder geval verzeild geraakt in deze "wildernis" en had het gauw "geschoten" wat hier te koop was. Er moesten aardig wat konijnen zitten... "Ge begrijpt, dat ik nie te lui was. Ik heb in mijn leven wel een paar duzend strikken gezet. Dat is nog minder dan niks."

Onze man zette er een tiental strikken neer voor de gaten van de buizen, restanten van een niet meer in bedrijf zijnde riolering. Het bleek namelijk, dat de konijnen huisden in deze kleine rioolbuizen. Tegen donker en des morgens werd er op verkenning gegaan en de eerste keer de beste was het al raak. Hij had er twee te pakken, die hij onder zijn jas mee naar huis nam. Dit herhaalde zich verschillende malen.

 

In het ketelhuis

Op een gegeven moment kwam hij tot de ontdekking, dat de konijnen er blijkbaar ook nog een feestzaal op na hielden al was het niet de voormalige Oranje-zaal. "Ik zag er eentje wegschieten in het nog afgesloten ketelhuis van het fabriek en ik docht: Gij wordt de mijne." Uit het verdere verhaal blijkt, dat van de deur van het ketelhuis een hoek was weggerot, welk gat de konijnen als in- en uitgang gebruikten. "Ik wist eerst nie hoe ik daar mijn strop moest vastmaken. Elders had ik er al zitten aan een ijzeren staaf, aan een waterleidingkraantje tegen de muur, maar hier zag ik niet direct een houvast. Toen viel mijn oog op de heng van de deur en ik was er. Daar stak ik de draad achter door en de strik hing. 's Avonds ga ik eens kijken. Ik hoor: Rits-rits!... Tjiep, tjiep, en verdomme... dezelfde avond had ik 'm al! Ik heb dat zo'n tijdje volgehouden totdat ik het nodig vond om er maar een punt achter te zetten al had ik ze nog niet allemaal weggevangen. Ik vuulde nattigheid. Mar ik had er ondertussen toch achttien soldaat gemaakt..."

 

Over de spoordijk

"Waar kwamen die konijnen eigenlijk vandaan?" "Volgens mij over de spoordijk uit de Armhoefse akkers. Er sta toch gras op diejen dijk. Allemaal zuiver ras was het nie want ik heb ook 'nen bonte gevangen. Die z'n moeder zal wel kennis in de beschaafde wereld gehad hebben."

Het mag een sterk staaltje zijn in het hart van een stad als Tilburg achttien konijnen in strijd met de wet te bemachtigen, een leukere prestatie vindt onze man nog altijd die, waarbij hij een haas met zijn eigen handen heeft gevangen. "Ik was ergens in de Witsie in een karspoor gras aan het snijden en zat er op m'n knieën bij. Laat nou door het karspoor een grote haas op mij komen afgekuierd. Als ge onder de wind zit, merken ze oe nie en dat zag ik. Ik dacht bij m'n eigen: Nie verruren. Ik bleef pal stil zitten. De sufferd kwam gewoon voor mij langs gelopen. Ploef, ik gooide m'n eigen er bovenop en drukte hem met m'n twee handen tegen de grond en ik had hem."

 

Trieste afloop

"Om eens te laten zien dat ik een haas mee m'n handen kon vangen, wilde ik hem levend mee naar huis nemen. Nou, daar heb ik heel wat mee te stellen gehad en het liep tenslotte maar treurig af. Ik kom er mee thuis en in den hof schiet hij uit m'n handen. Nou was de tuin wel mee hoge gaas afgemaakt, maar verdraaid... hij springt er overheen en verdwijnt in de akkers. Hij zwaaide nie eens goeiendag! Ik heb hem nooit meer teruggezien...!" Onze zegsman lacht er nu mee, maar het is de lach van een boer die kiespijn heeft. Die gemiste haas gaat hem nu nog aan het hart...

We weten wel, dat het een open deur intrappen is als we zeggen, dat alles wat hij verteld heeft klinkklare stroperij is, maar we maken die onnozele opmerking méér om te zien hoe een stroper daarop reageert. Die reactie is kort en bondig: "Vloeken meugde ôk nie!"...

 

Natuurverbonden

Of er naast jagerslatijn ook een stroperslatijn bestaat, weten we niet, evenmin of we in het ootje zijn genomen. Dat moeten de "deskundigen" maar uitmaken. Één ding weten we echter uit eigen ervaring: Er zitten nóg konijnen in de stad. Tenminste zeker één! Heel ver na het middernachtelijk uur hebben wij er een de Hart van Brabantlaan zien oversteken. Het kwam uit het wildernisje van de voormalige bloemkwekerij van Van Reuth tegenover de Magnoliastraat. Voor konijnen is het daar wel een paradijsje als men ziet hoe het erbij ligt. Overigens is dit geen verkapte tip voor "onze man".

Om de natuurverbondenheid van onze goede vaderstad nog wat te benadrukken kan verder vermeld worden, dat we enige tijd geleden, ter hoogte van garage W.A. Holland aan de Hart van Brabantlaan een... eekhoorn de drukke verkeersweg zagen oversteken zonder gebruik te maken van een zebrapad. Hij kwam nog levend aan de kant ook, want automobilisten waren wel zo vriendelijk het diertje te mijden. "Van heidorp naar industriestad!" riep een niet van humor ontblote voorbijganger, die ook de eekhoorn naoogde...

 

PIERRE VAN BEEK