Kerkhof
Dur
liggen der veul die ik goe hè gekend:
onze
vadder, onzen opa, ons Mie;
Ze
ware in 't leve zoveul nie gewend.
mar
toch, doodgaon dè wouwe ze nie.
Dur
liggen der veul die me vrimd zèn gewist,
van
vruuger, mar ok wel van naauw;
de
dood heej ze allemaol netjes gekist,
en
ze zonken aon 't zelfde taauw.
De
pestoor zong ze ammaol den himmel in,
mar
wie wit waor ze zèn belaand?
Ut
geleuf, daor zit ok al de schimmel in,
ut
geleuf in den aandere kaant.
Dur
liggen der veul meej un grote zerk.
mar
ok meej un houte kruis.
Meschient
ginge d'urste wè meer naor de kerk,
Mar
meschient ben ik ok wel abuis.
Ik
hè hier al dikkels mèn plekske bepaold,
mar
un aander gong aaltij veur.
De
dood is doodeerlek: hij klopt onbetaold
aon
un schoon en un lilleke deur.
Ons
oma
Ons
Oma wordt oud, en ik twèfel der aon
of
dur herses nog goed functionere;
ze
is zotterdaag meej de bus meegegaon
om
ver weg te gaon dimmonstrere.
Vruuger
kreede ut meens meej gin stok ut de deur:
ze
ha meer as genogt aon der ège.
Vur
de praot, zin ze, daor hèn we manne veur:
un
vrouwmens moet bidde en zwège.
Mar
sènds ze alleen is, ist nie mir wèt waar:
den
atoombom, daor is ze op tege,
ze
makt tege Kalkarheffing bezwaor.
en
ze heej ok al wè tegen Reagan.
Ze
heej durren bontjas de deur ut gedaon
en
den opbrengst aon Green Peace gegeven.
Ze
lustert werechtig naor Den Rojen Haan
en
ze mènt desse naauw pas gao leve.
Ze
gao aaf en toe naor ut vrouwecafé
en
klaoverjast meej unnen homo;
Ze
haangt Fidel Castro op dur weecee
en
bove dur bed Perry Como.
En
witte wèsse de zotterdaag zeej,
toen
ze thuiskwaam van dè demonstrere?
Ut
volgend jaor loop ik zeker wir meej,
as
we zolang de bom kunne kere.
As
ut aon mèn laag
We'k
wô hè'k nog nojt nie gekrege,
En
wè'k kreeg hè'k mar zelde gewuld.
As't
ojt meeviel, dan viel 't al nie tege;
wô'k
ojt biefstuk, dan waar ut mist zult.
Ik
hè gedromd van unne nieuwe mercedes,
mar
ut wier unnen stokauwe ind,
unnen
ind meej al zeuve verledes
en
die waggelt op iedere wind.
Ik
hè gedocht aon un huis meej unnen oprit,
unnen
tuin van unnen hille kèk wèd;
mar
ik denk dè't er nie vur oe opzit
as
ge er nie vur gebore zèt.
Ik
hè gehopt op un reis um de èrde,
mar
ik kwaam aamper over de grens;
as't
aon mèn laag ha'k jaachthond en pèrde;
as't
aon mèn laag, ha'k naauw ginne wens.
As't
aon mèn laag.... Daor zè'k van geschrokke!
As't
aon mèn laag han d'aander nie veul.
Ons
vraauw stopt mun sondaagse sokke
swels
ik meej de kender speul.
Ut
nuuw Trappistebier
Un
hil aauw tradisie in ere hersteld:
de
Trappiste gaon zèlf wir aont braauwe!
Un
ège resèpt, hèn ze mèn al verteld,
mar
wèt is hèn ze vur dur gehaauwe!
Toch
kunde wel raoje wèn bier dè dè is:
dès
bier van gebed en van zwège;
in
stilte gebraauwe, in zwège gegist:
un
bier de naor stilte doet nège.
Tis
bier vur den aovend, as ge vermuujd
nog
èfkes aon niks mir wilt denke;
dan
heurde ut laand waor de gèrst heej gegruujd,
en
dan vuulde den himmel oe wenke!
Un
medollieke van de geminte
Liepte
aaltij veurop, overal aachter aon,
en
staakte oew neus er veul tusse;
hedde
de jaorelang meej ambisie gedaon
en
waarde gin vriend van de Russe:
dan
krède gè strak, wie of wè ge ok zèt,
en
't nukt nie van wè vur gezinte,
as
daank vur oew representativitèt:
un
medollieke van de geminte.
Waarde
saoves nôôt thuis en int weekend bezet,
zaatte
ôk nog in zeuve besture;
hadde
soms aon den dèk hil wè zooje gezet,
of
stonde vur hetere vure:
dan
krède gè strak, wie of wè ge ôk zèt,
as
aonvulling op al oew linte
en
daank vur oew representativitèt:
un
medollieke van de geminte.
Hedde't
net nie gehaold, mar ge waart goed op weg
toen
ze oe naor de kerk hèn gedraoge.
Zeej
alleman: heej dieje meens toch wir pech,
ze
han ut al vurm um gevraoge:
dan
krède gè strak, wie of wè ge ok zèt,
en
al ist dan mar op oew gebinte,
as
daank vur oew representativitèt:
un
medollieke van de geminte.
Opa
Hij
zaat
In
zun eige gekeerd
Himmaol
te buiteste binne
Opa
te zèn;
Zinde
wè
Dan
gong ut
Gelèk
Laangs
um hinne.
Un
fles - docht ik dik, ak um zaag -
toe
den bojem toe uitgedronke,
heej
nog alleen mar un ziel
en
den droes
die
omleeg is gezonke.
Gaondeweg
Wier
ut vlèmke al klèner;
Ge
zaagt ut gebeure;
Ge
hield oewen aojem
Hôst
in
Om
ut wonder
Niet
te versteure.
Hauwdoe…
Hij
gaaf me gin haand;
Mar
ik naam wèttie nie mir wô geve;
Ik
vuulde
De
klop
van
Zun
Hart
Aon
de binnekaant
Van
zun leve.
[Mazzel
Tov]
Allerheilige
Ze
stonne vammèrge meej zesse in 't koor,
Vur
ut uurst afgedoald van dur voetstuk.
Sint
Ermelindes keek naor de pestoor
Of
ze zegge wouw: denkt aon oewen bloeddruk.
Ik
denk bè mun ège: wè zèn ze toch klèn,
Wè
staon ze daor vrimd en onwennig.
Dur
ziel moet al lang in den himmel zèn.
Doen
ze daorum vur ons zo eenkennig?
Vur
ons is den himmel ok weggeleej,
Mar
zô'n we wel wille verstekke?
En
witte wè toen Sint Sebastiaan zeej?
'Ge
kunt er gin pijl mir op trekke!'
Blote
kniejes
Ons
moeder zoaliger zeej tien kir daags:
Ge
meugt God op oew blote kniejes daanke!
En
ik vuul nog dikkels naor de dikke laag
Ilt
van de harde houte kerkbaanke.
Den
tèd van blote kniejes is gewist.
Ons
moeder ok. Mar 'k heur et ze nog zegge.
En
in de kerk is 't alle daag vort fist.
Ge
hoeft er ok gin kusses mir te legge.
Mar
toch, somtèds, ast kerkvolk huistoe gao,
En
'k luster naor de leste irgelklaanke.
Wô'k
dè ons moeder nog es naost me zaat:
Dan
zô'k God op mun blote kniejes daanke!
Japanse
kers-idylle
Hij
stao daor zo freet as un himmels boeket
Op
mun graasveld te geuren en kleuren.
Ik
hè munne stoel in zun schaoduw gezet:
't
is vekaansie! Wè kan me gebeure!
Zwaorlèvige
hommels en vliegskes van goud
Zèn
druk in de weer rond de blommen;
Ut
gromt en ut gonst en ut vliegt en ut dauwt
Om
ut uurst bè de honing te kommen.
Van
nieje en wepse hèk naauw nog gin laast,
Die
kunne de kaauw nog nie lèje;
Aachter
munne rug in de heg en de maast
Zèn
de musse al volop aont vrèje.
Mun
boek laot ik dicht en mun oge gaon toe.
Un
zaolig gevuul zo te drome!
Soms
denk ik: ik leef pas volop a'k niks doe,
A'k
mar alles laot gaon en laot kome.
Unnen
droom duurt nie lang en den bloesem vergaot;
Daor
zun we 't wel meej moete stelle.
Ons
To lapt de raome en roept innis kwaod:
'Ik
docht dè gè èrpel zôt schelle!'
Abram
Ik
heb um gezien op de valreep van 't jaor:
hij
waar oud, mar ie kos nog goed lope;
hij
ha unnen baord van spierwit haor
en
ut hoofddeksel van unne pope.
Hij
gaaf me de vèf, mar ie zeej nie veul.
Ik
zeg: zet oe in mènne teevee-stoel.
Mar
hij zeej: ak es wè meej de kender speul,
ak
meej hullie un spelleke mee sjoel?
Hij
schoof alle scheve, nie meej geweld,
mar
vurzichtig as gaauwe munte.
En
toen ze op 't lest vur um wiere geteld,
toen
hattie precies veftig punte.
Ons
vrouw zeej: wè hadde gè gère gehad?
Hij
zeej: 'k he vandaog veul geplosterd.
Van
stol en banket ze ik hillemaol zat:
Gif
mar un beschutje mee mosterd.
De
volkstuinders
De
volkstuinders hebben ut druk meej de pluk
van
peule en erte en bone;
vur
hullie bestaot er geen groter geluk
as
mekaar dur produkte te tone.
Piet
heej unne snijboon van 40 lank,
en
Willem van één staok 3 kilo:
Mar
Toon heej 'nen bloemkool zo groot en zo blank
as
de borst van de Venus van Milo.
Zo
hen z'ammaol iets wè un aander nie heej:
of
groter, of dikker, of beter;
Mar
ik hè 'nen molshoop meej un dursneej
van
ruim aanderhalve meter!
Lijf
en leden
Ons
Mien kan meej dur haand nie ut de voete;
den
dokter zeej, meej ut oog op durre rug,
dèsse
dur wervels wè verdreje moete,
dan
kregt zut op dur heupe nie zo vlug.
Ze
heej aaltèj ut volle borst gezonge,
dur
oor aon jan en alleman geleend,
en
as de kender aon dur lippe honge
staak
ze dur neus omhoog krèk as un eend.
In
ellebogewerk waar ze bedreve,
ze
hagget hôst gelèk onder de knie,
ze
heej nojt niks op durren buik geschreve,
en
ok dur hiele lichte deej ze nie.
Ze
waar, dè moet gezeej, goed bè de pinke;
ze
ha mèn, sènds den traauw, onder den duim;
ze
liet dur taande zien, ent ware flinke;
dur
haor haolde ze trug, en dik heel ruim.
Ze
moet hals over kop en meej hangende pote
schoorvoetend
naor ut nuuwe ziekenhuis;
dur
haand in ège boezem, 't is un grote,
en
zonder tongriem komt ze dan wir thuis.
Ode
aon Gessel
De
meense in Gessel zèn van un goei sort
en
veul romser nog dan de pestoor.
Ut
vraauwvolk dè draogt er durgaons nog 'ne schort,
maar
in 't bungalowpark heus niet hoor!
Ut
manvolk melkt duive en drinkt tussenbèj
un
glaoske bè Haans of bè Toon.
De
mèdjes zèn fris as bè Chrisjes de preij
en
de jong as bè Henke de boon.
De
honde in Gessel zèn van un goei sort
en
de teve zèn durig lups;
die
brenge per jaor hil wè hundjes vort,
mar
in 't bungalowpark werpt men pups.
De
vraauwkes die lopen der meej aon de lèn
en
dan stao ik zo gère vur't raom
te
denke: kon ik mar zo'n hundje zèn!
Mar
ons Mien zeej dan: deggoe nie schaomt!
De
boeren in Gessel zèn van un goei sort,
en
de vèrkes die zèn naovenaant;
die
meste ze groot vur de vleesexport,
mar
de zèk giete ze over ut laand.
En
as dan de wènd naor ut durp toe wèjt
dan
geniet ik die gesselse geur;
mar
in 't bungalowpark zegt mevrouw: Adelhèt,
s'il
vous plaît, sluit je even de deur?
Daauw-trappe
Den
daauw lag as purpere pèrels
Te
fonkele over de waai;
In
't hout sloege vinke en mèrels
En
de leeuwerik schoot ut de haai.
De
koeie die kwame gelope
Nèjschierig
as koeje zèn;
Mar
ut vèreke docht: laon we hope
Desse
gaauw opgetrommeld zèn!
In
Osterwèk ginge ze kerke:
Dès
punt een van de dauwtrapperij.
Daornao
waar den dorst gaauw te merke
En
wier ut un gaauw-tapperij.
Want
ut bier smakt zo goed in de mèrge
Nao
un brojke meej zoute worst;
En
ge kunt van oew ège nie verge
Degge
thuis komt meej honger en dorst.
Opgewekt,
mar wè slap in de kuite
Kwame
ze 's middegs wir trug:
De
meziek ging zun buukske te buite
En
de daauw liep dun langs durre rug.
Herfst
1
Ut
wèjt um ut huis en meej striemend geweld
zwiept
de regen umleeg ut de wolke.
De
bome hèn al lang al dur blaojer geteld
en
ze zien al dur takke ontvolke.
De
koeie die kaauwe ut graas in de waai
heel
langzaom meej maolende kieze;
't
Is net of ze denke: dur komt wel wir nèj,
mar
't is zund om de smaok te verlieze.
Ik
loop in mun intje dur regen en wind
te
denke aon niks en aon nerges.
Ons
vrouw moppert strak: ge wit nojt waor ge zèt!
Mar
dan zèk: ak nie hier zè, zèk erges.
Herfst
2
Ut
donkert al vruug en 't graas dreugt nie mir,
de
beum gaon wir langzaom aon't ruije.
Nog
efkes wè zon en dan zuuke we wir
in
de kaast nor ons jaasse en truije.
De
mais is gekneusd en 't laand wir gepluugd,
de
grond leej wir kaol te verwochte.
De
mist heej zich wir bij de èrde gevuugd
en
de veugels verhuize mee klochte.
't
Is net of de meense ok aanders zèn,
wè
meer op dur ège, wè muuger.
Wè
sommers zo groot leek, lèkt naauw zo klèn,
wè
zo laot leek, lèkt naauw zoveul vruuger.
Open
dag volkstuintjes
"Ge
heuft nie slecht", zeej buurman Toon
die
ok waar komme kèke.
"Oewen
andèvie kropt al schoon,
oew
peej staon mooi in 't rèjke.
Oew
juin schiet al bekaant in 't zaod,
Oew
boon staon mals te klimme;
Mar
meej oew witlof zèède laot.
En
wè 's dè, gatverdimme?"
"Dè
zèn rooj spruite", zeej ik fier;
"en
dè daor pasternake;
dè
spul daor onder dieje vlier
dè
's om soep van te maoke.
Dan
hè'k nog paprikas in't gruun
En
kruizemunt, en dille,
Die
is vur ongediert immuun
En
kan oew koppènt stille.
En
dè daor is mèn marjolèn,
Dè
weet ik ut mun flora."
"T'is
schoon," zeej Toon, "en 't ruukt ok fèn,
mar
ik haauw ut bè mèn Dora."
|