Wijnand van Lieshout

Sander van den Heuij

Wijnand van Lieshout legt verrotting, stof en verval vast op foto. Veel van zijn werken doen luguber aan. Hij heeft wel eens een varkenskop ingespoten met formaline zodat de kop helemaal zwart werd en deed denken aan een weerwolf. Er zijn wel eens mensen gillend weggerend. "Godverdomme, wat is nou eigenlijk luguber? Tjonge, dan vind je een hondendrol ook al luguber.

Toen ik begon op fotogebied vond ik alles te stripperig. Ik heb het humoristische altijd een beetje vermeden. Ik wilde de mensen bewust schokken." Wijnand van Lieshout is gefascineerd door stof. "Alles wordt anders onder een laagje stof. Hier heb ik een autootje, daar heb ik vroeger nog mee gespeeld. Nu zit het onder een dikke laag stof, dat is evolutie! Vanaf de dag dat je geboren bent, ben je 'n dag dichter bij de dood. Ik hou niet van dat gekwallebal met een paar trendy kleurtjes."

Hij heeft drie opslagplaatsen vol met oude attributen. Ledematen van poppen, antieke attributen uit de medische wereld en opgezette beesten zijn deel van deze verzameling. Van Lieshout verzamelde vooral uit de periode 1925-1950. "Mijn vader kon niks weggooien, dus uit die periode heb ik een heleboel. Soms komen mensen met dingen aan die beter bij mij passen. Laatst kreeg ik een hele oude dinky toy, dat is dus tof. Oude blikjes vind ik ook heel spannend, maar heel weinig voldoen er aan de criteria. Tegenwoordig is er niks meer maar ik kan nog eindeloos combineren".

Wijnand van Lieshout is nu gestopt met het verzamelen van vreemde en oude spullen. "Ik wil niet meer verhuizen. Het is een hele dure aangelegenheid. Busje huren, weer verkassen, die verrekte rothuur. Het is een locomotief die steeds langer wordt. Na zo'n verhuizing kan ik mijn klauwen ook niet meer bewegen. De stof moet er op blijven en dat doe ik liever zelf. Niemand anders mag het aanraken."

In 1992 won Wijnand van Lieshout voor de tweede keer een belangrijke Japanse prijs. In totaal werden er 8157 kunstwerken uit 62 verschillende landen ingezonden. Zijn werk hangt in vele particuliere verzamelingen en bedrijfs-collecties.

Zijn contacten met stadgenoten haalt hij voornamelijk uit de kroeg. "Dan hoop ik dat er iemand binnenstapt waarmee je kunt ouwehoeren. Geen vergaderingen want daar heb ik een gigantische hekel aan. Veel kunstenaars zie ik dus eigenlijk niet. Maar als kunstenaar moet je tegenwoordig de boer op, doorjoekelen. Want vaak wordt er geen aandacht aan je besteed. Ik zei tegen zo'n recensent dat er een heel spannend gebeuren op stapel stond, maar als zo'n lul dan niet komt. Hier heb je duizend gulden en een schuimtaart, dan waren ze wel gekomen en dan had je een artikel. Eeuwig zonde maar zo simpel ligt dat. Je steekt er een hoop tijd in als creatieve piemel maar tegenwoordig is 80 procent PR. Je hebt dan geen zin meer om te eten!"
Wijnand van Lieshout regelt zijn eigen zaken zelf. "Het liefste heb ik alles zelf in de hand. Dan kan ik mezelf ook voor de kop slaan als er wat misgaat. Maar ik heb geen fax. Als ik die droge klak hoor dan word ik al helemaal ziek. Ik haat de moderne tijd, wat dat betreft ben ik gewoon een maffe middeleeuwer. Het enige positieve is dat ze van een hart een long kunnen maken en dat ze die bij iemand in kunnen prenten."

Veel mensen zoeken naar de oorzaak van de macabere werken van Wijnand van Lieshout. "Daar word ik echt ziek van, van die moeilijke vragen. Waarvan je denkt, waar halen ze het vandaan. Zo bescheten en zo vreemd. Het zoeken naar een oorzaak, dat calvinistische denken. Ik vind het gewoon leuk en ik ben lekker bezig. Soms komen er mensen binnen en die zien dan een sm-masker, en dan denken ze: dat is een sadist zeg. Of zien een zaag en denken dat ik mensen doormidden zaag. Dan zit je zelf gewoon niet goed inmekaar. Ik heb een hele mooie opvoeding gehad waar ik nu nog steeds de vruchten van pluk."

TERUG NAAR BEGIN VAN DE PAGINA