|
Den derde
In de zesde klas gongen ielk jaar de miste schooljong’ van de schoolbanken vanaf. En ze kwamen nooit nie mir daar naarheen terug. En de misten kwammen ok op gin ander‘ schoolbanken terecht, omdat ze thuis nodig waren of moesten gaan werken. Er waren er bij waar niks af terecht kwam, die kwamen nergens terecht.
Umdorrum was ’t ‘n heel goei gedachte gewist toen, een jaar of vijf geleejen de zogenuumde ‘middeg van Keplaan Van der Heyden’ in te stellen. Keplaan Van der Heyden was toen ongeveer ‘n jaar keplaan daar bij hullie, en ‘t kerkbestuur en de pestoor ok vonnen det ie ’t dien uurste keer al hijl goed deed. Hij was heel populair bij de jongens, hij verstond hullie jongensgeheimtaal en ze kozen ‘m altijd tuursts in hullie voetbalteam. Umdegge mi hum erbij een engd véur waart, vanwegens den bal die tie zonder er mi de hand’ an te kommen dur de tegenpartij henen loodste want die konnen er nie bij umdettie in de keplaan zeen rokken zat.
‘Zenne middeg’ was enkelde mond’ vur desse de schooldeur achter hullie zouwen dichtdoen, en dan waren ze ze kwijt en konden zellie - pestoor, keplaan, misters, juffrouw Van Lollem van de uurste klas en het hoofd, den bovenmister – hillemol gin vat mir op die snotjong’ kriegen. Dus naw ze nog hier waren, kriggen de jongens onder-richt op de ‘middeg van de keplaan’. Op dieje middeg van ‘m kwam ie praten over mensen en vrouwen en welke geheimen en heerlijkheden daar tussen konden bestaan. Hij nuumde ‘t biologie-les, mar ’t waar eigelijk regelrechte seksuele veurlichting. Daar hadden de jongens de leeftijd voor en de keplaan wist er véul vanaf, zeg! Meer dan de pestoor. De keplaan nutte zenne middeg hillemol uit, hij kwam feitelijk al tijd tekort,umdetter ielk jaar mijer op dat gebied waar.
Hij begon ovver bluumkes en bieën. En hoe mooi en schoon da ditte karwei wel was en hoe prakties en heerlijk de schepping toch door de Lieven Heer in mekaar was gestoken. Anders zouwen wij nooit kannen begrijpen dat de lekkersten honning uurst in een potje in de winkel moest staan - om de kruidenier ok wat te laten verdienen – en pas dan uit dat potje op onzen boteram gesmeerd kon worren. Via de bieën úit de bluumkes, ín de potjes, óp den boteram, ín ’t mundje.
Aldus begon de keplaan zijn middegverhaal ovver de Schepping. En dat de Lieven Heer alles allenig deed, in maar zes werkdaag’ en dettIe toen dan ok van alda scheppen wel kei-muug was geworren en de zeuvenden dag moest rusten. Toen Ie al rustend zo eens bekeek wa tIe teweeg had gebracht, wier Ie gewaar dettIe mar ínne mens ha gemakt en dettIe van de bisten, alle bisten – van mug toe olliefant – er twije ha gemakt, menneke en weefke. Dè was uvvél te rippareren. De Lieven Heer gong naar dien uurste en enige mens.
Adam! - zo hiette nie, in Nl.: zo heette hij - komt ‘ns efkes hier mooi bij me. Hoe vuulde gij uw eigen? Bietje eenzamelijk, zeker? Ja? Nou, daar zal Ik dan ‘ns wa jan doen, zee de Lieven Heer. En Hij voegde de daad aan ‘t woord: Staat efkes stil, gij! En homo Adam (homo, dat betikkent eensoortig, eenzaam) Ik vat van jou wat terug, iets dat nog nie taf is. En de Lieven Heer viet een rib uit den homo zijn mieter, en zee: Ziet hier, Adam! Dit is een rib uit uw lijf!. En hier heb Ik een fluitje, des iets van niks, van ne cent of zo. Daar blaas ik op en dan komt er iets vur jou … De Lieven Heer blaasde op dat fluitje van ne cent De Schepping van Franz Josef Haydn, maar dan op de manier van Het Nederlands Blazersensemble. En de rib van Adamme ging aan ’t groeien en er verscheen iets zo mooi, as de Lieven Heer wel gedroomd maar nog nie gezien of gemaakt had: de Vrouw.
Asteblieft, zi tIe tiggen Adamme, een vrouwtje. Ze is een bietje anders dan gij, mar toch gegarandeerd van jouw soort. Ze hiet Eva, kus haar.
Zo wier de tweede mens gemaakt, zee de keplaan tiggen de jongens van de zesde klas.
Ist zo wijd gesnapt? Of hi ter iemend wa te vragen? Vraagt gerust.
En terwijl Adam en Eva zijn best aan ’t kussen klussen waren, stak er ene zijne vinger op. Frenske.
Ja, Frenske?
Keplaan, zee Frenske, ge bent nou al drie ketier doende mi te vertellen hoe de uurste twije mensen zin gemakt. Mar ik ving di ’n biologie-les van niks. Wij allemol trouwens. Wij zouwen gèr willen dè ge vertelt hoe den derde mens wier gemakt.