INHOUD HET IS ALTIJD VANDAAG INHOUD WILLEM IVEN HOME SPECIAAL AUTEURS TEKSTEN BRABANTS KUNST FOTOGRAFIE AUDIO Print Pagina

Drie kèrls

Er waren ‘ns drie kèrls die z’n best deen zwetsen altijd. Naw han ze’t  ovver hullie weefkes. Den inne waar nen Aarlese, den twidde waar van Gimmert  en den darde was nen Hellemonder; ge zoudt ook kennen zeggen: nen Herpse, nen Huusselingse en nen Osse, veul verschil maakt da nie.
Naw heb  ik me toch een weefke ijn, zo schon as die jis ! zee den Aarlese. Die ken ik, zittie, mi meen tweie haand himmol umvatten, um hur hin, echt waar. Zoue, zittie, en ie dee j’t veur  mi zeen haand … ziede, dè de topkes van meen veengers tiggen-in kommen, um hur hin! Nie dejjik naw zo’groute haand’ heb, zittie. Mar wel umdat hur zo schon deun is.      

Oh, dan de meen’, zi  de Gimmertse.  Die hi me toch schon laang bijn’! Die kommen meen toe an meen borst. Zalde nie geleuven ! En ik ben toch nie zo klein, wel? Dè kumt gewoon dè hur zo schoon flink groot is.   

En de meen? zi de Hellemonder. Die hi me toch ‘n batterij van een kont ijn!! Zoue, zo jiet wel!  En hij duu ’t demonstreren mi zeen erms wijd uiter-in (hij  was ok ‘ne visser, hè?) As ‘k nor meen werk ga, dan geef fik daar goed gemikt aalt ’n fleenke wats op! Der! En als ik thuiskom … dan treelt ze potdomme nog !
Nie desse naw zo’n sidderkont hi, nije , dè naw wok weer nie, mar ik werk nooit nie zo laang!         

w.i. 22 02 06