INHOUD HET IS ALTIJD VANDAAG
INHOUD WILLEM IVEN
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
KUNST
FOTOGRAFIE
AUDIO

Print Pagina

 

Inleiding tot dit gedicht:

Deze week is het de week van de chronisch zieken. Op allerhande wijzen zal deze week het lot van de chronisch zieke belicht worden. Sedert 8 jaar probeert een rotziekte Willem Iven klein te krijgen. Dat lukt niet. Willem schrijft gewoon door en leeft zijn leven. Ondanks de beperkingen die zijn ziekte hem geven kan Willem het op zijn eigen ludieke wijze relativeren. Relativeren is misschien niet het goede woord, hij kan het van zich afschrijven, getuige onderstaand gedicht over een Park in Son. Een knappe prestatie. En wederom blijkt dat het dialect van Willem geen enkel obstakel vormt om iets uit te drukken, precies zoals hij het bedoelt.

Han van Meegeren (i.o.v. Willem Iven)


 

VOCHTIGE GEBEURTENIS IN EEN PARK IN SON

 

Tussen  Rooi en Son kwam wir dien drang

o zo dik kumt ie, al monden lang

hil dringend moes ik naw daor ne plas                        

ik hiejl m’ne voewt al van ’t gas

gelukkig naderde ik daor toen                                                           

in zo ‘n villawijk `n grout plantsoen      

m`n zovveulste plas-aventuur begon

daor in `t villapark in Son                    

 

ik dee meen boks los mar nie umlig   

allinnig de rits, dieje kneup blif dicht

ik ston netjes tiggen nen dikke stam

zo-dè die schon `t zicht benam

van meen getob mi meen lèste kwaal

en ston ik naw `s níe vur paal

en ik plaste o jee al wa jik kon

dorgeenter in dè park in Son

 

dieje kammeflazieboom van men

dè waar ne groute grovven den

zeen krutjes lagen op `t gras              

driej wieren nat van menne plas

mar witte wa naw zo erg is?

ge kènt nie stoppen mi`t gepis

en durrum ik daor zo lang ston

te dröppen in dè park in Son

 

o dor kwam `n blouw buske op meen af

ne veewee, ne fiat of nen daf

gods, misschiens waar `t wel `n pliesiebus 

ik kon nog nie stoppen mi meen klus

negen mensen en ein piknikmaand

en ze keken al `s nor menne kaant

ne sjuffeur, zeuven paters en een non

gongen schoften in meen park in Son

 

ze deen uurst bidden vur den bik   

ok bij hullieje Sonse pikke nik

ein tweie driej viejr vèf zes zeuven               

 we moeten in den Hijer God geleuven

aacht negen en `n stuk of twelf

wà ge zegt dè bènde zelf

zoue zeen z'al knielend op `t gezon    

op `t middeguur van `t park in Son

 

ik ha ter niks op en keek rond

of `k nie nen andere plasplek vond

want ik waar er nog nie mi gedon

en kon nog nie van daar weg-gon

zo goewd as't kon ben ‘k er oitgenijd

haand in `t kruis nor geenterwijd

nor aachter ne rooien denderon

in meen dröppelpark in Son

 

toen hurden ik `n sort gefluit:

`n mevrouwke liet hur heundjen uit

mar toen ik `t zag gong ik dur de grond

want `t waar nen hille gróuten hond

krek as ne foks mi zwart en wit

en ie ha `n smirrig vals gebit

en ie dee snuffelen wa tie kon

an meen en an meen park in Son

 

en wa dè weefke floot of di

en al `s zo`n brökske vur hum li

`n deger blif ie mar nèven me ston

en ik kon nie nor ergend anders gon           

toen leechten ie ne pout op, dieje foks      

en ie piste straal tiggen meen bijn en boks

ik rèrde umdè'k dè nie laten kon

daar in dè bibberpark in Son

 

naw rèr ik van meen eigen al

ok zoonder schrik is dè `t geval

ik rèr bevobbeld as ik koffie drink

ok mi soep rammelt m`ne lippel flink      

en tierewijl de knarrievoggel rolt en fluit

rollen meen de muiskes van de beschuit

snapte dek rèrde toen ik daar zo ston ?

bij de ratelpopulieren in't park in Son          

                                                                      

 willem iven, herpen mrt   2000