"Wat is het buiten koud!  Ik ben blij dat ik weer in de warmte zit", zei de man die naast ons in de sauna zat. We beaamden met z’n allen dat het in Sinterklaastijd niet uitzonderlijk is wanneer het dan wat vriest. "Ja, binnenkort ga ik weer tien dagen aan één stuk in de kleren" zei de man, "dan bestellen ze me weer, om aan huis te komen".
Iedereen zweeg even.
Dan drong het langzaam tot ons door dat "Sinterklaas" zelf, bij óns in de sauna zat! Niet te geloven maar wáár! Daar zat hij! In al zijn naaktheid kon je zien dat "hij" het was. Die kop. Die ietwat gebogen neus, die "pret" ogen. Die ietwat bolle wangen. Een gouden bril en een baard, waren er niet moeilijk bij te denken. "Ik heb geen huurpak!", Zei hij. "Ik heb alles al jaren. Ik heb het op maat laten maken. Zelfs het snoepgoed is ouderwets. Dat laat ik speciaal maken. Van die zachte schuimpjes, trompetjes en zo. Ik heb ‘n fabrikant gevonden die zijn oude matrijzen op de walsen zet voor me en alles maakt zoals vroeger."Och, het levert niet véél op, maar wél veel plezier! Ik speel altijd nét quitte!" "Misschien kun je daarna doorgaan als kerstman!", merkte ik op. "Dáár begin ik niet aan!", zei hij. "Dáár geloof ik niet in. Tot vijf december kunnen ze me bestellen, en geen dag langer. Zelfs de zesde niet". Hierbij kreeg hij het duidelijk even te warm. Hij stond op om zich af te gaan douchen. Ik zag hem de deur uitstappen. We keken hem na als een stel achtergelaten kinderen. Hij is het écht! De enige "échte" Sinterklaas waarin ik altijd heb geloofd.
Deze twijfelde immers ook niet aan zichzelf?

DE GEUR VAN TAAITAAI

  Vroeger werd het ook Sinterklaasavond. Maar anders dan nu werd dat niet gevierd met surprises en zo. Sinterklaas "reed op tafel" zoals dat heet. Thuis gingen wij dan ook als kind met zijn zevenen op vijf december, op wat nu pakjesavond heet dus, extra vroeg naar bed. Des te eerder zou het zes december zijn. Dat is immers de échte verjaardag van Sint Nicolaas. De goedheilig man zou ‘s nachts over de daken rijden en samen met zwarte Piet cadeautjes door de schoorsteen naar beneden gooien. We mochten ‘s morgens zo vroeg niet naar beneden, pas wanneer onze ouders ons daartoe geroepen hadden. Om een uur of zeven hoorden we onze ouders de haard in de huiskamer opporren zodat het eerst wat warm zou worden. Wij stonden zonder dat zij dat wisten trouwens, al een hele tijd met blote voeten op het kouwe zeil zeven op een rij te wachten. Eindelijk was het dan zover! "Kom maar!" riepen ze dan. En dan… De kleinsten voorop, mochten we naar beneden komen. We kwamen van de zoldertrap die bij ons bijna beneden gekomen, eindigde op een klein plat vloertje boven de kelder, waarna er nog vier treden te gaan waren om helemaal beneden te komen. Boven dit vloertje hing een ingelijste pastel, van een duinlandschap achter glas. Als je nu goed keek en je niet tot de eersten behoorde die beneden mochten komen, zag je de volgeladen tafel daar alvast in spiegelen. Ieder had op de lange uittrektafel zijn of haar eigen rijtje, afgegrensd met taaitaaipoppetjes. "Wie zoet is krijgt lekkers!" En zo voelden we ons ook even. De hele kamer rook ernaar. Dáár waren de poppen, de autootjes. Daar stond de nieuwe poppenwagen en de "Jig Saw Puzzle" van duizend stukjes of het "Homas-Kruisvuurspel" en zakken vol met knikkers. Maar ook nieuwe truien of een stel sokken of zakdoeken waren er. En "Boldoot," voor ons moeder en een doos sigaren van "Hofnar", "Agio" of "Elisabeth Bas" voor onze pa. We genoten en bewonderden onze cadeaus en die van de rest. Chocolade kikkers in groen, rood of blauw zilverpapier verpakt en met een roze of wit zoetig snot gevuld, voor de kleintjes. Voor de groten een glimmend gepoetste ster-appel waarin een gepoetste zilveren rijksdaalder was gestoken en voor iedereen een chocoladeletter. Die letters werden al aangebroken eer we hadden ontbeten. De hele voormiddag kregen we vrij van school en konden naar hartelust spelen met al het nieuws dat nog blonk. Samen met je vriendjes gaan bewonderen wat Sinterklaas bij hen had gereden… Een dag zoals je die later pas weer met je kinderen zou beleven. Warm en gezellig onder elkaar. De sfeer wel, die hebben we vastgehouden tot op vandaag...