EEN VERS GESLEPEN POTLOOD

Eindelijk was het dan zover! Voor het eerst naar de lagere school en meteen al de eerste schrijfles! Van de frater, een jonge onderwijzer. Hij stond voor het eerst op school én kreeg de eerste klas. En streng dat ie was! "Je legt je schrijfblaadje récht voor je neer!" begon hij. "En kijk naar de lettertjes die met stippellijntjes al zijn vóórgetekend. We beginnen met de "o!" De eerste letter van het woordje "oor". Maar vóór we gaan schrijven, even dit. Je mag je potlood alléén vasthouden zoals ik het vóórdoe. Niet te hard op de punt drukken. Want die is spits geslepen zodat je mooi schrijven kunt. Die kan snel breken. Dus alleen met de punt schrijven en zéker niet met de achterkant van je potlood. Dat mag zeker niet gebeuren! We beginnen dus voorzichtig… "Jantje Ketelaars, deel jij de potloden uit. Maar laat ze niet vallen!"

We kregen dan eindelijk ons eerste "Bruynzeel" potlood dat zo heerlijk naar cederhout rook. En het nieuwe papier lag voor me. Met het puntje van mijn tong naar buiten vormde ik langzaam de eerste "O". De eerste lúkte me al! Maar dan? De punt van mijn potlood schoof, hoe zachtjes ik ook drukte, langzaam naar binnen totdat ie helemaal verdween… Aan de achterkant kwam hij er weer met een stompe punt uit! Ik was bang dat ik op mijn kop zou krijgen. Zeker op zo’n eerste schooldag! De achterkant leek me dan ook redelijk scherp en ik begon er, langzaam en nog voorzichtiger, toch maar mee te schrijven. Totdat die al was het langzamer, óók naar binnen schoof!

De frater keek naar me. Mijn hoofd werd warm en waarschijnlijk ook rood. "Wat zie ik daar?" Klonk het. "Ik… Frater, ik heb er zo’n spijt van. Ik…. Ik kon er niks aan doen. Hij schoof…" "Opnieuw!" zei de frater, en haalde uit de mouw van zijn toog een nieuw potlood. "En laat het niet wéér gebeuren! Zó wordt het in de wereld niks met jou!" Ik ben uit school vol schaamte naar huis gegaan en vertelde niks over school, hoe ze me het ook vroegen. Het is toch nog goed gekomen hoop ik. Toch nog iets met me geworden.