DORDRECHT AAN ZEE – EEN VERHAAL VAN DEZE TIJD

Het kon nog net die vrije treinreis voordat het jaar van mijn Zestig–pluskaart weer eens was verlopen. Mijn vrouw kon mee, mét korting, en zo namen we voor zo’’n vijfentwintig gulden samen nog gauw vanuit Tilburg, een retourtje via Breda naar Den Haag en Scheveningen. Omdat het begin juli toch al hoogseizoen is, zit de trein vol vakantiegangers. Is het moeilijk om een plaats te vinden. Mijn vrouw vindt nog een enkele zitplaats en ik even later ook, maar dan iets verderop. Tussen de reizigers door, kunnen we elkaar nog net zien. Naast mij, zit man van zo’n jaar of vijfendertig met tatoeages op z’n armen. Op zijn hoofd een baseball pet. Verder een bedrukt T–shirt, een korte broek. In één oor een gouden ringetje.

De "vakantiestemming" zat er bij hem, zo te zien goed in. Hij genoot zichtbaar van het kind een stoel verderop; zijn zoontje denk ik, dat naast zijn moeder gezeten, braaf aan een computerspelletje bezig is. Pal voor ons, zit een echtpaar dat half Spaans, half Nederlands spreekt. Twee verliefde dikkerds, die elkaar knuffels uitdelen en daarvan duidelijk genieten.

Het hele compartiment wordt daarbij overheerst door de stem van een vrouw die in plat Limburgs, haar vier kinderen bijeen probeert te houden, die her en der verspreidt, tussen de reizigers zitten. Ze loopt dan ook gedurig heen en weer, om dan Sjefke of Sjannie tot de orde te roepen. Dan weer Agnes of Marleentje. "Sjat!" roept ze, "Wilste naor boete kieke?" "Och nee!, da ware koeien en die zind nou weer veurbie". Haar Sjefke kan niet stil zitten en rent steeds heen en weer het gangpad af. Een kortgeschoren koppie en een paar tanden, die nu al in de juiste stand lijken te staan, om er later bierflesjes mee te kunnen openen. Regelmatig zit hij ergens tussen de mensen of op een of andere leuning waar ze hem van af moet plukken. "Sjefke" blijkt moeilijk tot de orde te roepen. Zodra ze hem op zijn plek heeft, loopt moeder helemaal naar het andere eind vanwege een poging om op haar beurt Sjannie, te corrigeren. Tegelijkertijd gilt ze tot de rest van haar kroost dat ze "naor boete moste kieke…" Ieders aandacht is duidelijk gevangen door dit hele gebeuren.

Verwondering en enige lichte ergernis zijn voelbaar. Allemaal betrokken bij het gebeuren waarvan moeders niks lijkt te bemerken. Opmerkingen volgen zoals "Jonge jonge… Hoor je dat ook?" "nou!, zal dit nog lang duren?" Op een tussenstation prijkt op een billboard de tekst "VOOR UW RUST…" Er wordt lachend op gewezen… "dat zal eens tijd worden!" Zo gaat het door. Totdat we station "Dordrecht" naderen. "Ma!" Klinkt het, "is hier Scheveningen?" De man naast mij roept: "Jazeker! Net buiten het station loop je zo de zee in!" Hij krijgt gretig bijval. "Dordrecht aan zee! Uitstappen!" Moeder raapt alles wat ze in zich heeft bij elkaar en weet de kinderen op het nippertje te overtuigen van het tegendeel. Dan mijn vrolijke buurman weer: "Als ik die straks in Scheveningen aan het strand zie, spit ik ze onder!" De dikkerds vóór ons kunnen hun lach niet meer houden. Iedereen geniet van dit gratis cabaret. Dan zijn we er. Bijna iedereen maakt aanstalten om op te staan als Sjefke roept, "en nou ga ik poepen!"

Hij rent opnieuw weg. Zijn moeder erachteraan… "Den Haag Centraal!" Zorgt voor de verlossing. Op het perron blijkt "pa" er ook bij te zijn.

Hem hebben we de hele reis niet gehoord. Ja, iemand moet de verstandigste wezen...