INHOUD JONKERGOUW
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL

Print deze Pagina

BAARD

Wanneer onze pa zich schoor, stond hij in zijn hemd voor de spiegel en zeepte met een grote kwast zijn gezicht in. Als kind keek ik dan steevast toe hoe dit interessante werk zonder risico verliep. Als de zeep op zijn kin stond pakte hij de wetriem, om het opengeslagen scheermes te slijpen. Soms deed hij een fijn soort zand op die riem en dan streek hij het er pas met lange halen langs. Dan begon hij aan zijn bakkebaarden en ging zo langzaam afdalend naar zijn kin. Soms tilde hij zijn neus aan zijn neusgaten op om er beter onderdoor te kunnen voor het scheren van zijn bovenlip. Hij deed zijn hoofd naar achteren en schoor dan zijn hals. Dat vond ik het allergriezeligste! Het dunne vel hield het altijd. Slechts een enkele keer moest er een sneetje gedept worden met een stukje aluin, een watje of een sigarettenvloeitje. Met het restant van de zeep gaf hij je wel eens plagend een veeg op je neus of je kin. Soms, wanneer ik daar om vroeg, zeepte hij me helemaal in en schoor ik mezelf met een theelepeltje, waarvan ik de spaan met duim en vinger vasthield en dan met de zijkant langs mijn wangen gleed, alsof het ook een groot en gevaarlijk scheermes was.

Net écht! Dan veegde hij het mes af aan het ronde nikkelen scheerzeepbakje met de roodrubberen bodem. Wanneer alles grondig schoon was gemaakt, knipte hij het mes weer dicht en deed het in de smalle rode kartonnen opbergdoos met de vergulde letters.

Tot mijn veertiende jaar heb ik moeten wachten tot er eindelijk wat dons op mijn kin verscheen. Ik was er trots op. Ik voelde me nu pas een échte man. De eerste keer schoor ik me zeer voorzichtig, met een krabbertje, zonder me te snijden of een puistje te raken, maar het prikte enorm. Eigenlijk werkte het teleurstellend, ik was weer terug bij áf. Opnieuw een kleuter zonder baard. Wie weet hoelang ik weer moest wachten!

Het bezit van een baard stelt dus nauwelijks iets voor!

Heel anders was het veel later, toen onze tweede dochter nog maar één jaar oud was, en ik mijn baard voor de volgende zevenentwintig jaar liet staan. Mijn vrouw had al dikwijls gevraagd wanneer ze mijn baard cadeau zou krijgen. Zo benieuwd was ze naar mijn vroegere gladde uiterlijk.Tijdens een vakantie in Zeeland, was het somber weer. We maakten wandelingen langs de winkelboulevard. Daar glipte ik plots een drogisterij binnen en ik schafte me scheerspullen aan. Ze geloofde nog steeds niet, dat ik hem er ooit eens helemaal af zou halen. De middag daarop trok ik me terug in de caravan, knipte met een schaar zoveel mogelijk baard weg, en begon me in te zepen. Na drie keer scheren was ik weer glad. De huid voelde nog rood en gespannen aan. Met een handdoek voor mijn gezicht ging ik haar tegemoet. "Hij is eraf", zei ik. "Dat zál wel!" lachte ze. Ze geloofde me niet en las verder in haar roman. Totdat ik de handdoek wegtrok en zij in een onbedaarlijke lach schoot. Ze hield maar niet op. Blij was ze. Vandaag kreeg ze haar man van lang geleden weer terug! Ik heb het zo maar gelaten.