Een engelbewaarder heeft iedereen. Zo is dat mij geleerd. Een engel die over je waakt. Dag en nacht. Die je waarschuwt als je in grote of kleine zonden dreigt te vervallen. Die je op het goede en rechte pad houdt. Die je beschermt tegen gevaren en zorgt dat je ‘s nachts goed slaapt omdat hij, je in de gaten houdt.
Het gaf een veilig gevoel als je aan hem dacht. Zeker wanneer hij je ervan weerhield om in de koektrommel te graaien wanneer niemand het zag. Ik heb veel gemak van hem gehad. Hij heeft mijn geweten medeontwikkeld. Eigenlijk had je geen enkele zonde te biechten. Met zijn hulp kwam het daar gewoon niet van. Mijn zieltje moet indertijd witter dan wit en reiner dan rein, zijn geweest.
Op school was er een weekblad dat "De Engelbewaarder" heette. Ouders die het betalen konden namen een abonnement. Bij ons thuis niet. Met zeven kinderen kwamen er wel belangrijker zaken om de hoek kijken. Op een dag werd ik bij het schoolhoofd geroepen die mij vertelde dat er iemand was die een abonnement aan een leerling cadeau deed en dat ik, de gelukkige was. Ik kon dus elke week zómaar een "Engelbewaarder" mee naar huis nemen. Trots dat ik was! En thuis lazen ze allemaal mee. Ook het beeldverhaal "Pietje Engelhaar" de eerste kennismaking met wat later een "strip" zou gaan heten. Ze mochten hem allemaal lezen. Wanneer ík hem uit had!