Zoals iedere soldaat, moest ook ik in mijn tijd wachtlopen. Het was vlakbij "Kamp Zeeburg" waar ik bij aanvang van mijn diensttijd werd getraind. Goed zenuwachtig, ging ik er zodra het mijn tijd was, staan. Twee uur óp en twee uur áf, heette dat. Wat ik precies bewaakte? Bij de meeste kazernes waren dat gebouwen zoals munitie-opslagplaatsen. Bij ons leek me dat niet zo. Vóór een oude loods stond een wachthuisje opgesteld. Volgens mij lag daar het stro in opgeslagen bestemd voor onze slaapzakken. Om de paar weken was het immers "strozakken vullen". Toch moesten wij daar serieus gaan staan.
Óók ik dus. Zodra er onraad dreigde of we hoorden iemand, dan moesten we sommeren met: "Werda?" (Is dat Duits?). Kwam er geen antwoord, dan was het: "Sta, of ik schiet!" Dat deed je tot driemaal toe. Daarna moesten we maar schieten. (Mij niet gezien!). De eerste twee uren van mijn eerste keer verliepen kalm en in het wachthuisje stond ik uit de wind. De kruimelende gevulde koek in mijn broekzak, verdeelde ik over de twee uren in vier stukken. Het laatste half uur en het laatste stuk koek, vielen dus samen. Zo leek de tijd tenminste een beetje, op te schieten.
Mijn tweede wacht liep heel anders. Na het eerste uur hoorde ik geritsel. Ik luisterde, even later nog eens… Wat stappen en een licht gerinkel! "Werda?" riep ik zo hard als mijn dichtgesnoerde keel dat toeliet. Niemand! Nog eens: "Werda?" Dan maar, "Sta! Of ik schiet!" Maar op wie of wat? Er stond helemaal niks of niemand!
Ik liep zachtjes in de richting van de loods. Wit van schrik! Bijna het dun in mijn broek… Hoe kan een wapen zich tegen je keren! Bedacht ik, terwijl er toch een gevoel van veiligheid vanuit moet gaan. En daar stond zij. Een geit die aan een ketting vastzat, stond doodgemoedereerd stro te peuzelen! Wat was ik de hemel dankbaar dat het de Russen niet waren!