Zoals opmerkzame lezers bekend zal zijn was ik ooit verplicht soldaat. Daar kwam bij dat ik ook zou moeten leren schieten. Verder dan ’n paar missers met een luchtbuks op de kermis ging mijn ervaring niet.

Op een morgen was het zover. Allemaal achter in een grote legerwagen en op weg naar de oefenplaats. Daar stond ik dan voor het eerst op de schietbaan om met een écht wapen en échte patronen op een schietschijf te mikken. We hadden toch wel de schrik in onze benen, zo’n eerste keer. Het was zo herinner ik me nu, een donderdagmorgen. Degene die in de roos zou schieten, zo werd ons beloofd, mocht dezelfde avond al op weekendverlof en hoefde dus niet met de drukke vrijdagtrein mee.
Bibberend ging ik op mijn plek staan, hield mijn adem in om goed te richten… en schoot. Midden in de roos!

Ik mocht die avond nog naar huis! Bewondering alom. Hoe had ik hem dat geflikt? Ik weet het zelf niet. Puur mazzel. Ik heb daarna nog nauwelijks een kogel al was maar in de buurt van de schijf kunnen mikken. Maar ik kon vervroegd op weekend. Ik zat in een gewone burgertrein in uniform en nergens een militair te bekennen. Ik voelde me de held van de dag.