Taalverschraling?

Tablets, telefoons en andere schermen zijn de favoriete speeltjes van de jonge generaties geworden. Maar we weten niet goed welke invloed ze op de gezondheid hebben. Moeten hun ouders zich zorgen maken?

Ouders die zelf al stressvol leven door de druk van alledag. Mogelijk dragen ze die ook deels op hun kinderen over.

Voeden ze de cyber-verslaafde kinderen op? Wordt het rijk van de kinderkoning vervangen door het rijk van verbonden kinderen?

Wat moet opa zeggen, nadat hij het sprookje van “Klein Duimpje ´heeft verteld aan zijn vijfjarige kleinzoon. Wanneer het manneke als antwoord geeft ”Klein Duimpje had zijn IPhone mee moeten nemen!”

Taal is meebewegen met de tijdgeest

Vandaag wordt denkvermogen gereduceerd tot snel klikken.

Onbegrijpelijk! De samenleving wordt steeds individualistischer.

Men probeert alles met logica te onderbouwen.

Digitaal is schrijven, zonder enig menselijk gevoel.

Waar blijft die menselijke maat? De emotie komt niet mee, terwijl emoties, van ons juist ‘mensen’ maken. Zijn er nu ook digitaal twinkelende oogjes?

Graag zou ik de jeugd leren dat likes, niet de enige beloning in het leven zijn. Een bevestiging van je omgeving zoals ‘knap gedaan!’, ‘goed zo’, of een glimlach van je moeder, is meer waard dan een digitale koppeling.

Een digitale knuffel, bestaat immers niet!

In computertaal is alles schraal. De emotie ontbreekt eraan.

Je kunt veel facebookvrienden hebben, maar geen enkele met gevoel.

Digitaal krijg je feiten en meningen, maar geen emotie, mee.

Ga onderzoeken of er emotie inzit maar het zal niet meer opleveren dan een radio uit elkaar halen om de muziek te vinden.

In dit digitale tijdperk gaan we langzaam ten onder aan een ernstig gevoelstekort. Ouders raken overspannen of komen in een burn-out terecht. Ook jonge studenten raken in een isolement door gebrek aan echte vrienden en een tekort aan bevestiging in wie ze zijn.

Ook daar constateren we burn-outs op zeer jonge leeftijd soms uitlopend op depressie of zelfs op suïcide.

De digitale wereld levert ons een overvloed aan feiten. Maar feiten zijn niet meer dan stenen. Kinderen zien helaas niets anders.

Wat zijn hun ervaringen buiten de ratio? Er dient een omslag te komen waarin we weer net als vroeger naar elkaar omkijken. Waar kinderen spelenderwijs en spontaan leren, naast hun computers. De wereld van nu stort ons vol met kennis en informatie. Teleurstellingen hebben ervoor gezorgd dat we een schil om ons heen bouwen die we bewaken uit angst dat er nieuwe teleurstellingen binnen zouden komen. Laat er sport en spel zijn, vol aan onderling fysiek en relationeel contact. Zodat we elkaar echt zien, aanvoelen. Laten we ingrijpen eerdat het te laat is. Laat onze kinderen weer vrij. Open alle deuren, en laat ze armen wijd de zon tegemoet rennen. Laten we ze ontvangen, met een handmatig applaus!

Liefst vandaag nog! Want vandaag is NU!

Willem Jonkergouw.