In onze verkeringstijd gingen we af en toe naar de schouwburg. Naar toneel of voor goede muziek. Dat was gewoon het einde, voor ons! Zo’n avond werd dan ook goed voorbereid! Hier en daar hadden mensen al wel televisie, maar dat is niet te vergelijken met wat er vandaag op te zien is. Daarbij komt dat echt uitgaan natuurlijk veel meer te bieden heeft dan de televisie. Je beleeft het allemaal écht en van dichtbij. We bestelden telefonisch onze plaatskaarten, en haalden die al ver voor de voorstelling op. Met die rijkdom op zak vroeg je vriendin zich af wat ze die avond aan zou trekken. We namen een taxi en lieten ons erheen brengen. Zij, in haar mooiste uitgaansjapon en ik in mijn beste donkere pak. Dáár kon je niet mee op de fiets. Wanneer de grote dag daar was, keken we elkaar eens aan en genoten al vooraf. Wanneer we bij de schouwburg aankwamen en de taxi betaald, gingen we naar binnen waar we onze jassen naar de garderobe brachten. Langzaam liep de entree vol mensen en we ontmoetten al gauw wat bekenden. Óf we hadden met ze afgesproken, óf ze waren er tot onze verrassing ook! Voor aanvang van de voorstelling wanneer het gongsignaal klonk, stroomden de bezoekers naar binnen, alles en alles in zich opnemend namen ze bezit van de zaal. Iedereen bewonderde iedereen en in het bijzonder het vrouwelijke deel was een lust om te zien. Het was niet eens "gala verplicht". Men voelde zich "uit" en wilde daarvan ten volle genieten. Hoe goed, of slecht het stuk of de uitvoering ook was, keken we ook uit naar de pauze. We konden dan in volle omvang zien wie er allemaal waren.
Eenmaal base, zorgden de heren voor koffie of een ander drankje. De dames gingen naar het toilet en dan was het kijken wat er voor bekenden waren. Elkaar tegenkomen en complimenteren. Gezellig wat praten over het eerste deel van de voorstelling. Eigenlijk maakte de pauze in belangrijke mate deel uit van het uitgaansgevoel, dat we er aan overhielden.
Hoe ánders is dat nu.
Eindelijk was er weer eens een stuk dat we terug wilden zien en dat we van vroeger kenden. "Mooi weer vandaag" van David Story, gebracht door de toneelgroep, Amsterdam. Spelers zoals Joop Admiraal, Jacques Commandeur, Kitty Courbois en Sigrid Koetse zijn voor ons geen onbekenden en passen ook precies in de sfeer van vroeger. We gingen ook nu naar de schouwburg, maar nu met onze eigen auto. Aangekomen gaven we de jassen aan bij de garderobe en wachtten. Het door ons verwachte publiek was er wel. Daarvan een groot deel dames in het lang, heren in het pak. Even leek de sfeer van vroeger weer terug te komen. Hier en daar zagen we een oude bekende. Tot de gong klonk en we de zaal in konden. Heerlijk om dat weer eens mee te kunnen maken. Totdat er naast de klok aan gegeven stond: "Zonder pauze". Niet alleen wij, waren teleurgesteld. Weg koffie, wég ontmoeting en samen nagenieten van de sfeer. Anderhalf uur aan één stuk toneel. En wégwezen.
Jammer, het had zoveel méér kunnen zijn. Gemiste kansen voor iedereen. Dát viel tegen. Je krijgt al snel de indruk dat ook hier wordt gehaast. Alsof de acteurs voortaan alleen maar komen "werken" om daarna zo snel mogelijk weer te vertrekken. Natuurlijk hoeft niet alles van vroeger terug te komen. Maar een keer culinair dineren is toch ook meer dan stamppot boerenkool met worst eten?
Jammer, de schouwburg en concertzaal zijn steeds méér dan gevuld. Kánsen te over. Vaak is er geen plaats meer te krijgen. Helaas, maar als het zó moet gaan komen we de volgende keer bij een klassiek stuk, ook gewoon in onze spijkerbroek!