Wanneer in onze vakanties de ouders van mijn vrouw op onze drie kinderen pasten dan hadden deze laatste het erg naar hun zin.
Vooral bij opa! Onze oudste dochter leerde hij zelfs schaken. Met onze zoon voetbalde hij graag en leerde ook hem, schaken. Om beurten hielpen ze oma bij het koken, het afruimen van de tafel en de afwas. Wie de beurt had deed zijn taak. Maar soms kwam dat niet goed uit. Geen zin, of een andere smoes om eronder uit te komen.
Daar vonden opa en oma, wat op.
De "stuiver!"
Er werd geloot wie hem het eerst kreeg. Wie aan de beurt was met afdrogen en geen zin had kon nu voortaan de "stuiver" daarvoor inleveren. Een gewone stuiver werd in een klein juweliersdoosje gedaan zoals dat voor ringen wordt gebruikt. Op het donkerblauwe fluweel, gepoetst en wel, kreeg hij daarmee een "rijk" uiterlijk. Nu ging het "als jij voor mij de afwas doet krijg je de stuiver". "Oké!", was het antwoord. "Maar dan wil ik dat jij het konijnenhok schoonmaakt en hem dan weer aan mij teruggeeft".
Zo werd er steeds wat anders afgesproken. Ook na onze vakantie werd de stuiver in ere gehouden en soms schoot het iemand te binnen dat hij er was. "Strijk jij mijn overhemd voor de stuiver?" "Plak jij mijn fietsband?"
We hebben de stuiver nú nog, ook al zijn ze al lang de deur uit.
Vandaag of morgen, wanneer we minder goed uit de voeten kunnen, haal ik hem weer voor de dag. En dan… ?