INHOUD JONKERGOUW
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL

Print deze Pagina

OPA

 

Onze opa was al heel wat jaren weduwnaar. Elke zondag kwam hij naar ons. Hij nam de stadsbus en liep dan een eindje met zijn wandelstok. Een prachtige stok, met een zilveren handgreep en een zwart rubberen dop aan de onderkant. Hij bezocht zo, en op vaste tijden zijn kinderen. Zo kwam hij bij ieder op hun beurt. Bij alle acht.

 

Bij ons kwam opa zondags om een uur of twee. Je zag hem achterom door het poortje komen in zijn blauwe driedelige streepjespak met een dikke roodgouden horlogeketting op zijn stevige buik.

Een kleine man met wat peper en zoutkleurig haar. Tenminste, voor zover hij dat nog had, en een grote rossige snor. Zijn kale, besproete hoofd bedekte hij met een donkerblauwe vilthoed. Bij warm weer wreef hij zijn hoofd met een grote rode boerenzakdoek.

Hij nam zijn vaste plaats in naast het aanrecht bij de groen-omlijste spiegel waaronder de kammenbak hing. Hij buurtte wat bij ons, wisselde de nieuwtjes van de familie uit, kreeg er zijn zondagse borreltje, en deed zijn dutje. Snúrken deed hij soms ook. Met lange uithalen…

 

Na een uurtje zei hij steevast "ik stap maar weer eens op, ik ga maar weer eens verder".Hij vertrok naar het volgende adres. Ons moeder gaf hem een rol "King" pepermunt mee voor onderweg in de bus. Hij stak die in zijn jaszak. Wij wilden eigenlijk ook wel een pepermuntje en vroegen er opa om. Dat wilden onze ouders niet hebben! Alléén als opa ze uit zichzélf geeft: "Maar er niet om vragen, ze zijn voor in de bus"

 

Ik moet ‘n manneke van nog geen vijf jaar geweest zijn toen ik gezegd moet hebben, "Ik lust ze wel, maar ik vraag niks". Opa vond dat leuk. Hij plaagde je dan en pakte je hand dan zó stevig vast dat je niet los kon komen voordat hij dat wilde. Dan stopte hij er een pepermuntje in. Die opa!

 

Na zijn dood vonden we in zijn kast een plank vol met rollen pepermunt! Elk van zijn kinderen had ze iedere zondag trouw meegegeven. Voor onderweg in de bus! Hij kon ze voortaan missen. Hij zat in zijn laatste bus. Natuurlijk zo weten wij "naar de hemel!"

Die opa!