INHOUD WINTER
HOME
AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
BRABANTS
SPECIAAL

Ad van Schijndel - 3 gedichten

Een schone winterslaap

 

Een zomer lang stond hij weer in bloei:

de holte in het zachte vrouwenvlees,

die parel in de buik van de jonge meid,

het vreemd getrokken sieraad van verlangen,

dat glanzend rudiment van geboorte.

 

Stralend trok het buikepitje door de straten,

zat opgeknoopt op zonnige terrassen

en wipte langs de balie van de bank,

eindeloos, zonder gêne, look-at-me.

 

Nu, in kouder tijden,

houdt de kristal van warmte

weer zijn winterslaap

om straks - andermaal -

mijn mooiste bloem te zijn.


Vorstverlet

 

"Tis kauw, man".

"Ja, wenne vorst, wanne".

"En 't blef mar vrieze".

"Méters de gront in".

"Zeuve grade vorst overdag".

"Tis echt dasseweer".

"Lang-onderbôkseweer zulde bedoele".

"En dan dieje wènt erbè!"

"'t Lekt wel twenteg onder nul".

"Tis echt zoer, kauw weer".

"Vurôrlogs zóde host zegge".

 

"Bullie nog niks kepotgevróre?"

"Nie dè'k weet. Ons vrouw hawt de durre

goewt dicht en overal krantepapier in de neuj".

"D'ons ôk. En de kachel op vèventwenteg".

"Dè moete wel mè zóne vorst".

"Ge zót in Ammirrika wone..."

"Dan bender oan!"

"Ja, tis kauw".

"Gordjuus kauw".

 

"Kom, ik fiets wer 's wèjer".

"Nor de snèrt en de vrouw, zeker?"

"Wè dôchte gè!"

"Tis bèj goewt mè zôn weer".

"'t Gif wèrmte en goei zin".

"Hedde nôdeg mè zône vorst".

"Want wè ist toch kauw!"

"Hawdoe wanne".

"Hawdoe. Tot mèrge".

 


't Moes noijt snuwwe

 

Es ik de snuw,

es ik de natte snuw,

es ik de natte smerrege snuw zie valle bons

op de skééf vorstpanne opt dak van de grazje,

es ik de snuw door zie valle,

dan denk ik:

de went sti verkeert,

die kumt uit Uje.

 

Es ik de snuw,

es ik de natte snuw,

es ik de snuw zie valle bons

aachter opt kort gras

int laant van den buurman,

es ik de snuw door zie valle,

dan denk ik oan d’engelkes

die ik es jungske getekent heb

op de mè wegentreej begroeide misse

bons tuis aachter.

In vèèf slage ha’k twee vleugelkes,

mar men bruur kont vlugger,

mar die viejt ok metjes

dietie snuwballe goide

of dietie un haffel losse snuw, zomar

aachter d’r vestje dôwde,

aachter in durre nèk

of nog stranter: veur

want door kredde dreug wèrm haant van,

zinnie,

mar dè hebbik noijt gedurft.

 

Es ik de snuw,

es ik de witte snuw,

es ik den dichte witte snuw zie valle bons

op de zwarte pèkweg, of d’r néve,

es ik de snuw door zie valle,

dan denk ik oan de keer dè’k

op weg nor ‘t mèske mè ‘t skon blont kupke

en ‘t nuske, zo fèèn en zaacht,

dè’k door nor toewfietste

in mun goei pak, dur de snuw op de weg

die elke keer ès smerregen drap

dur d’autoos tege men boks oanspette,

en dè’t toen m’n licht nie din, dur de natte snuw,

hoew ik ok trapte en poorsde en stampte en skupte

tege m’n fiets en den baant en ‘t dupke

en tege de beujm en tege de verkeersborde

en tege de hoeke van de smerrege huize

wor wel licht brande vur de stom

mense die bè den tillevisie nor stom smerrege films

lage te kèke wôr ik noijt van ze leve nor môg kèke

umdè wij gin tillevisie han,

en ès w’r inne gehat han nog nie han meujge kèke

umdè wij um hallef nege nor bet moese

van ons moeder die opgefokt waar

dur de kattelieke kerk

mè ‘t kattelieke wijwôter

en de kattelieken illustrasie

wôr alleen mar plôtjes instonne van zwoor oangeklede

kattelieke poaters en zusters in hellege missielande

en wer skupte tege ‘t alsmaar piejpende, slèèpende rotdupke

en dè toen de plisie kwam die zin dè’k moes lópe

èst m’n licht ‘t nie din

en dè’k toen wer daacht oant mèske

mè d’r kupke fèèn en zaacht,

en dè’k toen wer skupte en poorsde en stampte

en zin tege dieje lagende zwarte plisie

èsdè m’n licht ‘t nog nie din ès ik ging lópe

en desse men toen oploajde

mè fiets en al in dur plisiebuske

en men net zo lang uitheurde en uitmolke

tot ze wisse wôr ik wônde, werkte, sliejp

en m’n por sente bewoarde en ze men toen

soaves um tiejn ure taus op de stoep

mè fiets en al afzette …

en ik ons moeder zin dè m’n licht nie brande

en ons moeder zin dè’k unne goeien oppaasende jonge waar

en ik moes mar denke: ‘t laag nie oan men,

‘t laag allemol oan de snuw

oan de snuw,

oan de snuw.

 

Giestere ha’k ok erges afgesproke.

Ik heb afgebelt: "Ik kan nie. De went sti verkeert.

‘t Snuwt bons. Sorry, gèèr unnen andere keer".