Print deze Pagina


Winter 2002 - 2003

Joke Kuijpers


Mijn persoonlijke ervaringen om jaarlijks een konijn vet te mesten voor Kerstmis

 

Ik ben nu 71 jaar, maar het staat nog steeds in mijn geheugen en moet nog (bijna) huilen als ik het liedje van het konijntje Flapje hoor op de radio. Dat gaat terug tot mijn allerjongste leeftijd, ik schat zo 5 of  6 jaar, dat ik jaarlijks met mijn verjaardag in mei een konijntje bij de achterburen mocht uitzoeken als cadeautje. Het moest echter altijd een Vlaamse Reus zijn (waarom besefte ik toen niet).

Ik verzorgde dat beestje keurig en moest dan circa twee weken vóór  Kerstmis alleen maar selderij voeren (later bleek waarom, dan onttrok dit vocht uit het vlees).

Dit ging jaren goed zonder dat ik iets merkte, maar "typisch" was mijn konijntje altijd OF weggelopen,OF gestolen, OF weet ik wat voor smoesje om te verklaren waar het beest was zo vlak vóór Kerst.

Ik wilde dan steeds een nieuw konijn, maar moeder zei dan: wacht maar tot je verjaardag, want in de winter is het toch niets voor zo'n beest(!).

Totdat ik op zekere dag met eigen ogen zag dat mijn konijn geslacht werd (door vader). Laat ik U vertellen dat dit een enorme schok was (toen). Heb dat mijn ouders eerlijk gezegd niet echt vergeven, ofschoon ik nu wel begreep waarom: uit pure armoede om toch eens wat vlees op tafel te krijgen.

Het mooiste kwam dan nog: ik mocht met mijn vader het konijnenvelletje naar een konijnenvilder brengen, kreeg daarvoor een dubbeltje, helemaal voor mijzelf, en bracht dat op dinsdagmiddag naar de Spaarbank, en dit werd, na lang in de rij gestaan te hebben, op mijn spaarbankboekje bijgeschreven.

Heb van mijn spaartegoed echter tot op heden nooit iets teruggezien.

Uit "wraak"ben ik toen op het criminele pad gegaan door 1 cent uit moeders portemonnee te halen, en heb hiervan een stukje zoethout of een dropveter gekocht op het hoekje bij een winkeltje dat alles verkocht.

Of het werd heel snel verorberd. OF het ging mee naar school zodat mijn vriendinnetjes ook een keer mochten sabbelen aan mijn gekocht snoepgoed. Echt plezier heb ik daarvan echter nooit gehad, omdat er steeds die angst was dat moeder dit zou ontdekken. Ik heb, toen "mijn" konijntje op tafel kwam, gedreigd het huis uit te gaan, wat ik ook deed tot wel half januari (ging bij een vriendinnetje slapen). Natuurlijk weet ik nu dat mijn ouders dat wel wisten, maar ik dacht: Zó, nu zal ik jullie wel afleren mijn "cadeautje" op te eten.

Heb hierna ook nooit meer een konijn verzorgd en opgevoed.