Het verenkleed van een roodborstje is een wonder.
Het bestaat uit diverse laagjes veren die luchtig en dakpansgewijs over elkaar heen liggen, een ingenieus systeem van temperatuurregulering.
Dicht op het lichaam zijn de veertjes donszacht, verder naar buiten steviger en licht vettig, waterdruppels glijden er zo vanaf.
Bij kou krijgt het roodborstje kippenvel, zijn veren gaan enigszins uit elkaar staan waardoor er meer ruimte komt voor lucht die de warmte van zijn lichaam vasthoudt. Daarom ook zien vogels er in de winter dikker uit als in de zomer.
Roodborstjes nemen regelmatig een zon-, zand- en waterbad. Ze weten ook precies hoelang ze in de zon kunnen blijven staan of liggen.
Afhankelijk van de temperatuur liggen ze bijv. tien seconden in de zon zitten, daarna zoeken ze enkele minuten de schaduw op, gaan opnieuw tien seconden in de zon, enzovoorts.
Na elk zand- of waterbad pikken en krabben ze met hun snavel en pootjes ijverig tussen de veren om stof en parasieten te verwijderen, waarna ze door heftig schudden en fladderen de laatste stofjes van zich af werpen.

Eten doen vogels niet meer dan nodig is (in de natuur komt vetzucht niet voor, dat zou genadeloos afgestraft worden in een achtervolging en gevecht) en na elke maaltijd poetsen ze hun snavel schoon langs een takje.
Roodborstjes staan bij de allereerste zonnestralen op en gaan met het laatste streepje licht naar bed. Ze werken hard, zijn druk in de weer met het dagelijkse leven: het zoeken naar voedsel, het bewaken van hun territorium, altijd alert op gevaar, druk met het vinden van een partner en het hele spel daaromheen, het bouwen van het nest, eitjes leggen, broeden, de verzorging van partner en jongen, zingen en nog veel meer. Maar ze nemen ook op tijd de nodige rust.
Dan zitten ze op een tak onder een struik stil te zijn, even te niksen of zachtjes in zichzelf te musiceren.

Piet Schellekens

Klik hier om het volgende deel van 'Het roodborstje' te lezen.