BEVERSLUIS EN DOHMEN

U kunt dit gedicht ook beluisteren!

Ademhalen

In mijn tijd als tsunami

had ik geen troost te bieden

ik kon slechts voortrazen

vernietigen en uitwoeden

want dat was mijn aard

niet lang daarna muteerde

ik tot vogelgriep en sprong

over van dier naar mens

ik verraadde mijn bedoelingen

al toen ik een hand gaf

en begroette met een glimlach

demoniseer me tot halfbakken

filosoof en ik muteer met die

woorden mee er is immers

geen rede mogelijk zonder

passie we kijken ieder naar

het universum vanuit de

gevangenis van ons denken

en als we ooit vrijkomen kunnen

we opgelicht ademhalen.