CuBra

Print deze Pagina

Deze column verscheen oorspronkelijk in Tilburg Plus van 15 december 2005

Ed Schilders
Klein Treesje

Afgelopen maandagavond had ik, om het goed rooms te zeggen, ‘een vergadering met drie heren’. De andere twee heren waren Jace van de Ven en Ko de Laat, en wij waren in conclaaf om ideeën te bespreken voor de Tilburgse Revue die in 2007 moet worden opgevoerd. Op zulke bijeenkomsten kun je merkwaardige dingen horen.

Van de Ven: ‘Wie was ook alweer die heilige die d’r borsten werden afgesneden?’ Ik: ‘Agatha. Maar dat lijkt me niet echt iets voor een revue. Misschien die heilige die op een grill geroosterd werd?’ Jace: ‘Dat was Laurentius.’ Ko: ‘Dan krijg je een hoop gedoe met de brandweer. Je kunt tegenwoordig nog geen sigaret opsteken op een toneel.’ Stilte. We werden het met elkaar eens: als dit onderwerp nog ooit iets kon worden voor de revue, dan moesten we typisch Tilburgse heiligen hebben. Sint Antonius, de lieve vrind; de heilige Elisabeth. ‘Theresia van Lisieux’ opperde ik. ‘Klein Treesje!’ zei Van de Ven.

Wonderen bestaan: de volgende ochtend stond er op deze pagina een grote kleurenfoto van heiligenbeelden die in de kerk van Biest-Houtakker wegens werkzaamheden tijdelijk zijn opgesteld op het koor. Daardoor lijkt het alsof ze van bovenaf de kerk in kijken. Helaas stond er niet bij welke heiligen het waren, maar een van hen herken ik onmiddellijk: Klein Treesje, rechts op de foto. Boven de rand van het koor zijn nog net de attributen zichtbaar waarmee ze altijd wordt afgebeeld: een kruisbeeld en rozen.

Het leek wel de rubriek ‘Weerzien’. Want jarenlang hebben wij Klein Treesje in huis gehad. Niet zomaar een gipsen heiligenbeeld op schaal 1:50, nee, op ware grootte, net als in de kerk van Biest. Ik weet nog dat ik haar kocht in een winkeltje in de Langestraat. Een buurman heeft me geholpen bij het vervoer, want die had een deux chevaux waarvan het dak open kon. Treesje werd rechtop op de achterbank gezet, en dwars door half Tilburg als in een pausmobiel naar haar nieuwe bestemming gereden. Dat zal eind jaren zeventig geweest zijn. Omdat ze zichtbaar het slachtoffer was van achterstallig onderhoud heb ik Treesje toen helemaal opnieuw moeten opschuren en overspuiten. Spierwit. Alleen de rozen en haar lippen verfde ik vuurrood. Zo heeft ze jarenlang op ons balkon gestaan, neerkijkend op de fietsroute langs het kanaal, en later in de tuin.

Foto: Ernest Potters

Uiteindelijk was haar jeugdige gips niet meer bestand tegen de ouderdomsverschijnselen. Ze begon te bladderen en te scheuren, en toen twee winters geleden alleen de rozen nog volop bloeiden, heb ik die geplukt en te drogen gelegd tussen de bladzijden van mijn herinnering.

Foto: Rob Siers

‘Dionysius’, hoor ik Jace van de Ven zeggen. De patroonheilige van Tilburg. Hij werd onthoofd maar nam zijn hoofd weer op en liep ermee weg. Zo zien we hem nog afgebeeld op verschillende plaatsen in de stad. Met dat hoofd in zijn handen. Ik beloof niks, maar daar kun je dus iets mee, met zo’n pratend hoofd. In een revue.

---