‘Ik dacht, die deur moet ik hebben,’ zegt beeldend kunstenaar Wijnand van Lieshout door de telefoon. En even later: ‘Die deur is zeker drie meter hoog, en ik dacht, die moet ik hebben.’ Het is al heel laat op de avond als die deur ter sprake komt. ‘Hij is van Slavonisch eiken’, zegt Van Lieshout. ‘Dat werd dan gegrond en voorgelakt, en dan ging er van dat dure groen over, stansgroen. Als het een deur was die iets mocht kosten. En een gruwelijk lange brievenbus erin. Zestig centimeter. Brons.’

We hadden het over het oude stadshart, en genoemde deur had inderdaad wat mogen kosten. Hij bevond zich immers in het oude stadhuis van Tilburg, ongeveer waar nu de Concertzaal staat. Via een stenen trap kwam je bij de monumentale voordeur.

Het was een van de mooiste gebouwen van de stad en een rijksmonument, maar dat mocht niet baten. In 1971 werd het gesloopt. ‘Ik kom daar bij toeval langs,’ zegt Van Lieshout, ‘en ik zie die deur daar liggen pronken tussen het puin. Dus ik gooi mijn deux-chevaux aan de kant, en ik in de tijgersluipgang door die tering naar die deur toe.’ Tijgersluipgang? ‘Ja, want ze waren met zo’n slopersbal het puin aan het vergruizen, en die deur moest natuurlijk ook in stukken. Maar ikke sleuren met die deur. Komt die opperman naar me toe, en die zegt, "Wès hier de bedoeling van, mènneke?" Ik zeg, ik moet die deur hebben.’

De politie deed ook nog even moeilijk. Niet over de deur zelf, maar omdat de deux-chevaux wel erg gevaarlijk door de vering zakte, en de deur wel erg ver achter uit de laadklep stak. ‘Daar moest een rooie lap aan.’ De opperman ging overstag toen Van Lieshout hem twee dozen sigaren gaf: ‘Op de hoek van de Oude Dijk had je een sigarenwinkel.’ Maar Van Lieshout was nog niet helemaal tevreden. Het was een dubbele deur. Waar was de andere helft? Die lag al op de stort, in Hilvarenbeek. ‘Ik kreeg drie weken de tijd. Dus ik naar Beek. Met koevoeten en een pikhouweel. Ik heb er mijn armen rotgeslagen. Maar ik vond hem. Er lagen Ford-motoren op.’ En hij heeft ze nog steeds: ‘Er zitten jutezakken omheen.’

Aanstaande zondag is het Kruikezeikersdag in het Textielmuseum. Er wordt een boek over de Kruikezeiker gepresenteerd en er is (alleen deze zondag) een kruikezeikerstentoonstelling. De dag wordt georganiseerd door het Stadsmuseum Tilburg, en er zullen enkele bijzondere collecties getoond worden. Verder kan iedereen die een verzameling bezit die iets met Tilburg te maken heeft, tussen 12 en 16 uur voorbeelden uit zijn collectie komen laten zien aan experts. Misschien zijn ze geschikt voor de grote tentoonstelling Tilburg Verzamelt, die deze zomer gaat plaatsvinden. Dat deed me denken aan Wijnand van Lieshout en de redding van de deuren. Want een Stadsmuseum heeft uiteraard een voordeur nodig, en wat is er dan toepasselijker dan de echte voordeur van de oude stad. ‘Mooi Slavonisch eiken, met zo’n fijne vezel.’ Als ik het Stadsmuseum was, zou ik denken: ‘Die moet ik hebben.’