November
1994
Ik
zie de sestigste eikeblajer vallen,
mar
zwas vandaag hek ze nog noit gezien.
Ik
vuul iets wees in munnen buik: misschien
hì
dòdsangst wel te make mì getalle.
Nou
't bruine blad op stèrve ligt en alle
vuggelkes
zijn verstomd, zit ik tot tien
uur
's aovuns nog achter mun schrijfmachien
mun
dage mì gedachte te vergalle.
Wa
hì 't vur zin mun ègen op te sluite
nou
al wa gruun waar afstèrft en verdort?
Wurrum
stap ik dun hof nie in, nao buite
wor
't lotste bledje van de takke stort?
Wurrum
zit ik onmechtig vur de ruite,
terwijl
dun dag korter en korter wort?
