Dubbel
vreemdeling (2)
Vanaf
dat mij gevraagd werd om te schrijven over dat
"vreemdeling-zijn" is het over mij gekomen. Mijn gedachten
schoten erdoor naar mijn verleden, en nog steeds doen ze dat:
teruggaan naar die jaren vóor ik naar Australië kwam.
En niet alleen naar die
voor-Australische jaren maar meer naar mijn bestaan hier.
Het maakt me bewust van
wat er gebeurd is, van wat ik ben, en dat is een pijnlijke ervaring.
Het benadrukt het verlies
van mijn Nederlandse omgeving.
Toen ik in Australië
aankwam, wilde ik ‘n Australische worden, - zoals in de zegswijze:
‘Doe, eenmaal in Rome, als de Romeinen.’ Jarenlang déed ik dat
ook.
Ik zocht geen Nederlandse
groeperingen op, al vond ik het wel prettig om Nederlanders tegen te
komen. Ik hoefde geen lid te worden van de Hollandse club.
Toch voelde ik wel
behoefte aan mensen die op dezelfde golflengte zaten. Telkens als ik
de Bazuin las, een Nederlands opinieblad van toen, werd ik daardoor
geïnspireerd.
Als ik dat las, merkte ik
dat de Hollandse denktrant diep in mij moet zitten.
Is dát "Nederlander
zijn"?
Dat steekt dieper dan ik
vroeger dacht. Als ik tijdschriftartikelen lees, en zeker als het
stukken zijn van leeftijdgenoten, dan is er verstandhouding. Het is
dan alsof zaken op hun plaats raken, het bewerkt begrip en
bevestiging.
Dat is wat ik hier mis.
Zo’n resonans ervaar ik
niet in de Australische mentaliteit.
Dat is allemaal naar de
oppervlakte gekomen door het schrijven van dat "Dubbel
vreemdeling".
Holland en de Europese
gemeenschap zijn beslist verder in hun bewustwording dan
de mensen in Australië.
Daarom voel ik mij nu nog
meer dan tevoren ‘dubbel een vreemdelinge’.
Ik maak in sterke mate
deel uit van de Hollandse "Zeitgeist", voortgekomen uit de
middenklasse en geworteld in de Nederlandse Katholieke traditie. Waar
ik bij hoor, dat zijn de mensen van het progressieve kerk-denken, en
ik hunker naar die levenbrengende energiebron.
Maar féitelijk verkeer ik
in een leegte, in een geestelijk vacuüm als het ware.
Meestentijds ben ik een
evenwichtig mens, tamelijk gelukkig zelfs, maar dat neemt niet weg dat
ik toch het tekort ervaar van wat ik kwijt ben: dat is bepaald
pijnlijk geworden.
Australië is echt wel het
achtereind van de wereld, zoals Paul Keaton eens zei toen die premier
was.
Verandering en vooruitgang
gaan traag in Australië, al te traag.
Zalig de onwetenden,
misschien toch!
