|
Leuke
post
De herfstvakantie is alweer voorbij. Een van de redenen waarom het na een
paar dagen buitenland minder erg lijkt om thuis te komen, is het
vooruitzicht van leuke post. Die kan de pijn dat een vakantie voorgoed het
rijk van het verleden is binnengegaan mogelijk wat verzachten. Wat voor
leuke (grappige, interessante) poststukken zouden er deze keer zitten
tussen de stapel brievenbusvoer, die door onze buren met zorg op het
aanrecht is gelegd? Dat is de vraag die me tijdens het aftellen der
kilometers meestal bezighoudt.
Ik heb het idee dat het aantal leuke poststukken vroeger groter was. Maar
dat kan ook de bril zijn die het verleden altijd wat mooier kleurt dan het
in feite was. Want wanneer was vroeger eigenlijk? En welke leuke post lag
er in die tijd dan op mij te wachten. Ik kan me wat geboortekaartjes en
vakantiekaarten van studievrienden herinneren, maar of dat nu die leuke
post was die ik bedoel? Er moeten toch nog veel leukere poststukken
geweest zijn, maar om een of andere reden kan ik de laatjes waarin ik ze
heb opgeborgen niet vinden. Het geheugen is nou eenmaal geen logisch
geordend systeem. Het idee dat ik ooit (in een vorig leven?) heel
bijzondere brieven heb gehad, houdt evenwel het verlangen ze nog eens te
krijgen levend.
Het liefste zou ik, als we de voordeur geopend hebben, meteen naar het
aanrecht snellen om de stapel te screenen. Maar dat kan ik helaas niet
maken. Het is immers de gewoonte van mijn vrouw uiterlijk twee minuten na
thuiskomst de wasmachine aan te zetten. Het lijkt er op dat dit haar
manier is om de pijn van de voorbije vakantie te verzachten: zo snel
mogelijk die andere stapel te lijf gaan, zodat alles weer schoon en fris
in de kasten gelegd kan worden. Daarom word ik geacht samen met de
kinderen de auto leeg te halen, voordat ik mij op mijn stapel kan storten.
Ook dit keer valt de oogst weer behoorlijk tegen. Tussen de kranten,
streekblaadjes en folders tref ik voornamelijk rekeningen, bankbrieven en
dergelijke aan. Deze gooi ik gewoonlijk ongeopend op een nieuwe stapel,
wetend dat mijn vrouw ze na de derde wasmachine wel zal openmaken. (Zij
doet in ons huishouden niet alleen de was, maar ook de boekhouding. De
lieverd. Verder ben ik best geëmancipeerd hoor.)
Het leukste poststuk dat er tussen zit, is een voorbedrukte
‘cadeaubon’ van de boekenclub, die weer eens ‘totaal vernieuwd’
is. Om dit te vieren heeft men speciaal voor mij een leuke attentie
gereserveerd. Bij mijn eerstvolgende bestelling krijg ik zomaar een gratis
boek, als ik die bestelling tenminste voor 13 december pleeg. En
bovendien: ‘op=op’. Eerlijk gezegd is dit niet het poststuk waar ik
onderweg op gehoopt heb. Wat dat dan wel is, weet ik overigens niet
precies. Het enige wat ik kan bedenken, is een theaterbon van 50 euro die
ik toegezonden zou krijgen omdat ik onlangs op mijn werk een of andere
tijdrovende enquête heb ingevuld. Maar hoe vaak ik de stapel ook doorloop
en hoe ik de kranten ook uitschud, de envelop met deze bon komt niet
tevoorschijn.
Later op de avond, als de kinderen eindelijk de dagen zonder msn en hyves
hebben gecompenseerd, kijk ik ook nog even in die andere stapel post.
Postvak in van outlook loopt behoorlijk vol, maar iets leuks zit er ook
hier niet echt bij. Het is voornamelijk spam. Een groot deel ervan gaat
over hoe ik een ‘bigger dick’ kan krijgen. Maar in zo’n ‘leuke’
post ben ik niet geïnteresseerd.
|
