|
 
|
|
Genieten
De meeste mensen hebben talent voor het hebben van voorpret. We kunnen ons
ontzettend op iets verheugen. Zo kijk ik ernaar uit over een aantal dagen
weer naar Rome te mogen vertrekken. Al ben ik al een keer of vijftien
geweest, opnieuw geniet ik vooraf volop van het wandelen door de straten
en over de pleinen van deze prachtige stad. We moeten er alleen voor waken
dat de voorpret niet te groot wordt, want dan kan dat waar we ons op
verheugen wel eens tegenvallen.
Waar we over het algemeen ook best goed in zijn, is nagenieten. Iets wat
leuk is geweest, koesteren we in de warmte van ons geheugen. We zuigen
erop, we herkauwen het, we dromen erbij weg. Kortom: we beleven napret.
Ook hier zit een risico aan, namelijk dat we al nagenietend het leuke gaan
overdrijven. Het koesterende geheugen maakt het leuke nog leuker dan het
in feite al was. Zo leuk als we er tegen anderen over vertellen, was het
nou ook weer niet.
Waar we het minst goed in zijn, is genieten op het moment zelf. Wat voor
voornemens we ook maken, ons volledig en onbekommerd overgeven aan de
schoonheid van het hier en nu blijkt iedere keer toch weer moeilijk. Het
feit dat het het heden is waarvan genoten kan worden en niet de toekomst
of het verleden, staat het optimale genieten in de weg. Desalniettemin heb
ik afgelopen weekend geprobeerd met volle teugen van het heden te
genieten. Op het moment dat ik dit schrijf, is het al verleden geworden en
is het proces van koesteren en overdrijven al begonnen. Maar ik overdrijf
niet als ik zeg dat ik bewuster dan normaal van het mooie weekend genoten
heb.
Met mijn oude ganggenoten uit de studententijd en hun partners waren we
voor onze jaarlijkse reünie in het vakantiehuis van mijn vrouw en mij in
de Ardennen. De meesten van hen waren daar voor het eerst. Ze overlaadden
ons met complimenten over de locatie en over de gastvrijheid waarmee we
hen ontvingen. Daar kwam bij dat de weergoden hun uiterste best deden de
herinnering aan een matige zomer weg te branden. De hele tijd was de lucht
strakblauw. Toen ze nog maar net gearriveerd waren, zaten we al met zijn
twaalven onder onze veranda te genieten van Belgische en Limburgse
vlaaien. Dat bleek een opmaat voor de rest van het weekend, waarin de zon
alles wat we ondernamen met gulle stralen overgoot.
Een van de bezigheden was de beklimming
per fiets van de Col du Rosier, een berg uit het parcours van
Luik-Bastenaken-Luik, die vlak bij ons huisje begint. Vier van de mannen
durfden zich hieraan te wagen, de anderen hadden last van rug of gebrek
aan conditie. Lange tijd zag het er naar uit dat niet zou lukken waar ik
in het voorpretstadium mijn zinnen op had gezet. Maar in de laatste
kilometer wist ik een achterstand van zo’n tweehonderd meter op koploper
Jos goed te maken. Zonder dat hij er erg in had, reed ik hem, schaamteloos
gebruik makend van voorkennis, voorbij en sprintte naar de overwinning.
Dat ik bij andere beklimmingen die middag deze stunt niet kon herhalen,
kon mijn pret nauwelijks drukken.
Het was een geweldige reünie, waarbij we weer nader tot elkaar gekomen
zijn. Bovendien had het weekend voor ons nog een toetje in petto. Op het
kasteel in Heeswijk, het mooiste kasteel in Brabant, waren mijn vrouw,
mijn kinderen en ik zondagmiddag uitgenodigd voor het vijfentwintigjarig
arbeidsjubileum van een goede vriend. Het was een fantastisch feest met
als absolute hoogtepunt een optreden van All The Way Music, een
artiestenbureau voor muzikanten en zangers met een handicap, waarbij de
rillingen over onze rug liepen. Wat kan het leven soms mooi zijn!
|
|
