|
 
|
|
160
Goed, de loting is geweest, de bespiegelingen kunnen beginnen. Hoeveel
woorden zullen er tot maandag 9 juni gewijd worden aan de kansen van onze
jongens? Als ik voor ieder woord één eurocent in rekening mocht brengen,
zou ik al ruim voor het EK multimiljonair zijn. Het zullen allemaal
nutteloze woorden zijn. Pas vanaf 20.45 uur, als niet meer alleen de
monden maar vooral de benen spreken, zullen we weten hoeveel kans Oranje
werkelijk heeft tegen Italië, Frankrijk en Roemenië. Tot die tijd gaat
poule C door het leven als ‘groep des doods’. Dit is de clichébenaming
voor de zwaarste poule bij zo’n kampioenschap.
Ik houd van voetbal. Ik zal op 9 juni om 20.45 uur op het puntje van mijn
stoel zitten. Mogelijk zal ik met mijn kinderen de tv-kamer een oranje
uitdossing geven. Maar veel eerder dan 20.44 uur zal ik de televisie niet
aanzetten. Ik kan er niet naar luisteren, naar al die bespiegelingen over
het mogelijke verloop van iets wat nog moet beginnen. We kunnen als mens
niet in de toekomst kijken en dat zullen we gelukkig nooit kunnen ook.
Zelfs niet als we Cruijff of Johan Derksen heten (wat een verschrikkelijke
man is dat). Maar helaas kunnen we ons bij deze menselijke tekortkoming
niet neerleggen en bespiegelen we er lustig op los.
‘Groep des doods’. Ik vind het overigens wel een mooie benaming. Het
is een beetje een metafoor voor het leven zelf. Met dit verschil dat we er
met z’n allen inzitten, terwijl bij het voetbal slechts vier van de
zestien ploegen er deel van mogen uitmaken. Ik zelf heb het in die
‘groep des doods’ tot dusver altijd wel naar mijn zin gehad. En ik ben
er heilig van overtuigd dat dat juist komt omdat het een ‘groep des
doods’ is. Als het een ‘groep des levens’ was, zou ik waarschijnlijk
veel minder genieten van wat ik onderweg zoal tegenkom. Dan zou ik het
allemaal gewoon gaan vinden en saai, want meer van hetzelfde.
Het is mede dankzij onze beperkte houdbaarheid dat ik enthousiast kan
worden en geestdriftig. Voor van alles en nog wat. Sinds een paar dagen
ben ik bijvoorbeeld enthousiast over een nieuwe dichtvorm, de 160. Voor
mensen die hier nog nooit van gehoord hebben, zal ik het uitleggen. Enige
weken geleden kreeg ik een nieuwe gedichtenbundel toegestuurd. Deze heet
‘160 tekens (inclusief wit)’ en is geschreven door Sofie Cerutti.
Degenen die vaker sms’en, weten dat je in een sms-bericht maximaal 160
tekens mag gebruiken, inclusief leestekens en spaties. Deze beperking
heeft in mevrouw Cerutti de dichteres doen ontwaken. De 160 is een door
haar ‘uitgevonden’ vormvaste dichtvorm, die precies in een sms’je
past.
Bij de bundel hoort ook een cd-rom met lesmateriaal voor de middelbare
school en eveneens een website (www.precies160.nl
). Bij het bekijken en lezen werd ik steeds enthousiaster en uiteraard
ontwaakte ook in mij de altijd sluimerende dichter. Het duurde niet heel
lang of ik had mijn eerste 160 gecomponeerd. Na enige aarzeling heb ik hem
opgestuurd naar Sofie’s website. Het is dat 160’jes geen titel hebben,
anders had ik mijn eersteling misschien wel ‘Groep des doods’ genoemd.
Hier komt-ie:
Probeer
het geluid
buiten
te sluiten,
het
geluid van het groeien.
Snuif
de geur op,
de
geur van de droom.
Spring
horende doof
over
de valkuil
van
tijdelijkheid.
|
|
