|
 
|
|
Herfstwandeling
Mijn
vrouw en ik gaan scheiden. Dat hoorde ik althans van onze vrienden, met
wie we gisterenmorgen een herfstwandeling maakten. Zij hadden het gehoord
van een collega van hem en die wist het van zijn vrouw, die weer een
collega van mijn vrouw schijnt te zijn. Nu heeft mijn vrouw heel veel
collega’s en de meesten daarvan kent ze niet of nauwelijks, want ze
werken op een andere locatie dan zij. Dat is een mogelijke verklaring voor
de ruis die kennelijk in de communicatielijnen ontstaan is. Mijn vrouw en
ik gaan namelijk helemaal niet scheiden. Geen haar op ons hoofd dat
daaraan denkt. We zijn zozeer aan elkaar verknocht, dat we eigenlijk zeker
weten dat we nooit zullen scheiden, al zijn we ook het laatste
niet-gescheiden stel van Nederland.
Toch liet het gerucht over onze scheiding me gisteren niet helemaal los.
Toen ik het, ergens halverwege de
18 kilometer
lange wandelroute rondom Cromvoirt, eenmaal gehoord had, bleef het door
mijn hoofd gonzen. Hoe kon het in de wereld gekomen zijn, wilde ik
natuurlijk weten. Op die vraag meende ik overigens zelf al snel het
antwoord te weten. Ik wist immers dat mijn vrouw tot voor kort op haar
werk een dubbele naam had. Sommigen kenden haar onder haar meisjesnaam,
anderen onder mijn achternaam. Deze situatie leidde kennelijk tot
problemen en daarom heeft mijn vrouw enige weken geleden een mailtje
gestuurd naar al haar collega’s met de mededeling dat ze voortaan op
haar werk nog slechts met haar meisjesnaam aangesproken wenst te worden.
Ze heeft er, om misverstanden te voorkomen, nog bijgezet dat wij niet gaan
scheiden.
Maar helaas: dat je misverstanden wilt voorkomen, betekent nog niet dat je
ze ook voorkomt. Mensen lezen immers slecht en zeker als het om e-mails
gaat. Die worden merendeels slechts globaal gelezen en zeker als je op een
werkplek werkt waar dagelijks je mailbox volstroomt. Als mensen, globaal
lezend, het woord ‘scheiden’ zien staan, dan ontwaakt bij een deel van
hen het altijd sluimerende Story-gevoel. Dat is een gevoel dat zich graag
laaft aan de ellende van anderen. Die anderen mogen bekende Nederlanders
zijn, maar bij gebrek daaraan blieft men ook het onheil van vrienden en
bekenden, desnoods vage bekenden.
Zo kon dus ons scheidingsgerucht ontstaan, waardoor ik gisteren niet ten
volle van de herfstkleuren kon genieten. En ze waren zo mooi. In de bossen
in de nabijheid van de Ijzeren man zie je alles wat de herfst tot die
prachtige tegenpool van de lente maakt. En als je daar op zondagochtend
doorheen wandelt, lijkt het of er alleen maar aardige mensen zijn. Bijna
alle wandelaars, trimmers en fietsers die we tegenkwamen, wensten ons een
goede dag. Ze leken me geen van allen in staat geruchten over andermans
scheiding de wereld in te helpen.
De wandeling zelf was ook prachtig.
Tussen Cromvoirt, Vught en Helvoirt zijn erg mooie wandelpaden. En de
huizen die je her en der ziet liggen, zijn ware paleisjes, al twijfelde ik
er bij sommige ´pandjes´ aan of het bezit ervan een garantie voor
echtelijk geluk was.
Op driekwart van de wandeling bestelden we koffie met heerlijke appeltaart
bij De Bolle Keizer in Helvoirt. Mijn vrouw en ik namen allebei slagroom
bij de taart. Dat zullen we ook doen als we volgende week tweeëntwintig
jaar getrouwd zijn. En ’s avonds zullen we proosten op de volgende tweeëntwintig.
|
|
