|
Dilemma’s
Kinderen opvoeden, hoe doe je dat? We zijn er geen van allen voor opgeleid. Het enige echte voorbeeld dat we hebben, zijn onze ouders en die willen we nou net niet tot voorbeeld nemen. Op een aantal terreinen willen we het juist anders, ja beter doen dan zij destijds gedaan hebben. Maar of dat ook beter uitpakt? Een echte houvast of maatstaf hebben we niet. We dolen dus maar wat rond in opvoedersland. We doen ons best, dat wel, maar wie zegt dat het resultaat van onze inspanningen ook is wat ons voor ogen staat. Weten we eigenlijk wel wat ons voor ogen staat?
Dergelijke overpeinzingen kwamen de afgelopen week een aantal malen bij me op. Als ouders van drie pubers houden mijn vrouw en ik ons dagelijks bezig met opvoeden. We hebben een bepaald beeld voor ogen waar we naartoe werken, maar of we daar op onze manier ook uitkomen? Bovendien, met enige regelmaat worden we voor verrassingen of dilemma’s gesteld en worden we gedwongen te improviseren. Aangezien we er niet voor geleerd hebben, moeten we in zulke gevallen afgaan op onze intuïtie, maar of die ons dan het goede influistert?
Zo’n opvoedersdilemma werd ons afgelopen week voorgeschoteld door onze middelste puber, onze zoon. Ik mag er van hem eigenlijk niet over schrijven, dus ik zal het in bedekte termen doen. Laat ik zeggen dat hij in het weekend zijn eerste echte ontmoeting had met Koning Alcohol. Die heeft hem nogal stevig de hand geschud. Zo stevig dat wij midden in de nacht uit ons bed gebeld werden door vrienden die de hand van deze wrede koning al vaker geschud hadden. Of we hem wilden komen ophalen. Hij was zo hard geknepen dat zelfstandig naar huis fietsen geen optie meer was. Het dilemma was niet of we hem al dan niet zouden gaan halen. Daar aarzel je geen halve seconde over. Maar hoe reageer je vervolgens? En wat zeg je de volgende dag? Er zullen ongetwijfeld in allerlei opvoedingsboekjes tips staan hoe in zulke situaties te handelen, maar dat soort boekjes hadden we niet bij de hand. Dus moesten we het weer doen met onze intuïtie.
Voor een ander opvoedingsvraagstuk is onze oudste puber verantwoordelijk. Ze vindt dat de tijd rijp is om in de aanstaande zomervakantie met vriendinnen naar de Nederlandse enclave in Lloret de Mar af te reizen. Het beeld van feesten, cocktails drinken, uitslapen op het strand en weer verder feesten is dermate aanlokkelijk dat ze er geen weerstand meer aan kan bieden. We staan niet te popelen van enthousiasme, dat spreekt, maar we willen er ook niet voor gaan liggen. Wel willen we de plannen enigszins bijsturen, bijvoorbeeld wat betreft de lengte van de vakantie. Maar ja, hoe pak je dat aan met de meeste kans op succes? Hoe overtuig je je dochter van de redelijkheid van je argumenten? Hoe omzeil je de klip die ruzie heet?
Gelukkig zijn er soms ook dilemma’s met iets minder impact. Zo vroeg ik me vandaag weer eens af wat de beste handelwijze is als er iets kapot is aan een fiets van een van onze pubers. Net als bij vele vaders (en moeders?) is een van mijn steeds terugkerende taken het onderhoud van de fietsen. Soms lijkt het of er geen week voorbij gaat, dat er geen band geplakt of voorlicht gerepareerd moet worden. Ook ben ik nog altijd degene die ’s morgens de fietsen uit het schuurtje haalt en, waar nodig, de banden bijpompt. Hoe lang moet ik daar nog mee doorgaan? Wanneer is het moment aangebroken, dat ze zelf met bandenlichters en solutie aan de slag gaan? Bij dit soort vragen moet je toch weer aan je ouders denken. Wanneer lieten ze mij mijn eerste band plakken? Ik weet het niet meer. En zelf zijn ze het ook al lang vergeten. Zoals ze ook vergeten zijn hoe ze gereageerd hebben op mijn eerste aanvaring met Koning Alcohol.
